Laureaci Tofifest 2020

Włoski film - Sole - Carla Sironi z rewelacyjną kreacją Sandry Drzymalskiej został laureatem Złotego Anioła dla najlepszego filmu w konkursie On Air. Zwycięzcą w konkursie polskim okazał się natomiast dokument - Między nami. Wszystkie nagrodzone filmy opowiadają historie kobiet lub są wyreżyserowane przez kobiety.

Jury w składzie: Anna Kazejak, Agnieszka-Smoczyńska Konopka, Agnieszka Glińska, Janusz Chabior i Piotr Witkowski przyznało trzy nagrody w konkursie On Air. Laureatem Złotego Anioła dla najlepszego filmu został włoski film Sole opowiadający o ciężarnej Polce (rewelacyjna Sandra Drzymalska), która planuje sprzedać swoje dziecko. 

Jurorzy zdecydowali także o przyznaniu dwóch wyróżnień: dla filmu Yalda Massouda Bakhshi z Iranu o młodej kobiecie, która morduje znacznie starszego męża, oraz Babyteeth Shannon Murphy o nieuleczalnie chorej nastolatce, która chce wycisnąć z życia, ile się da.

Konkurs filmów krótkometrażowych oceniali Marta Prus, Agnieszka Pisarek i Michał Jacaszek. Ich decyzją zwycięzcą okazał się Entre tú y Milagros w reżyserii Mariany Saffon opowiadający o nastoletniej Kolumbijce, która musi zweryfikować relację ze swoją matką.

Tradycyjnie w konkursie polskim najlepszy film wybrała publiczność. Zwycięzcą w tej kategorii został dokument Między nami Doroty Proby. Film opowiada o trzech parach, które odpowiadają na z pozoru proste pytanie. Odpowiedzi prowadzą w nieoczekiwane rejony.

Swojego laureata wybrało też jury młodych w składzie: Zuza Suchorzyńska, Kinga Grabalis, Jan Brzozowski i Tomasz Poborca. Ich werdykt pokrył się z decyzją jurorów konkursu On Air — nagrodzono film Sole.

To pierwszy przypadek w historii festiwalu, kiedy wszystkie nagrodzone filmy opowiadają historie kobiet albo są wyreżyserowane przez kobiety. 

18. MFF Tofifest. Kujawy i Pomorze przechodzi do historii jako festiwal kobiet.

Sanctuary - reż. Álvaro Longoria

#ProtectAntarctic: Pod tym sztandarem, hiszpański filmowiec i producent Álvaro Longoria i jego rodacy, bracia Javier i Carlos Bardem, rzucili się w ekologiczną dokumentalną przygodę, którą jest Sanctuary. Film prezentowany wcześniej w Toronto i San Sebastian. Dziś ten film znaleźć można w programie Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest w Toruniu. To świetna propozycja do obejrzenia, zwłaszcza polecam ją tym wszystkim, którzy mieli okazję zapoznać się z premierą filmu Trzy sztuki w Antarktyce, która miała miejsce podczas Tofifest.  

Istnieje idealna równowaga pomiędzy gatunkami i zasobami. Ludzie nie powinni ingerować w to i niszczyć. Musimy dać o to świadectwo, aby zapewnić jego ochronę - tak twierdzi Javier Bardem - narrator i bohater filmu Greenpeace, który zgodził się wziąć udział w przedsięwzięciu, użyczając swojej osoby, swojej pozycji i wpływu w sprawie ochrony przyrody. Ocean Antarktyczny jest jednym z ostatnich dziewiczych obszarów na naszej planecie, a jej bioróżnorodność ma kluczowe znaczenie dla naszego przetrwania. 

Jest 15 grudnia 2017 roku. Jesteśmy w biurach Greenpeace Hiszpania, gdzie Javier i Carlos Bardem poznają zakres misji, do której się zgłosili. Każdego roku Konwencja CCAMLR (która reguluje ochronę morskiej flory i fauny Antarktyki) jest poddawana audytowi przez 26 krajów członkowskich. Greenpeace proponuje utworzenie rezerwatu ochronnego o powierzchni 1,8 miliona km kwadratowych na Morzu Weddella. Jest to strefa, która szczyci się wysokim poziomem kryla: krewetki, która stanowi podstawę łańcucha pokarmowego i której liczebność jest zagrożona w wyniku przemysłowych praktyk połowowych (które podtrzymują produkcję kapsułek omega-3). Rozpoczyna się internetowa petycja, której celem jest zebranie 1,8 miliona podpisów, ponieważ politycy reagują na presję społeczną dotyczącą kwestii środowiskowych. Javier Bardem po raz pierwszy w życiu zwraca się do mediów społecznościowych i w krótkim, nieformalnym filmie, opublikowanym przez siebie i swojego brata Carlosa, ogłasza udział w projekcie (ten ostatni napisał scenariusz do filmu dokumentalnego w porozumieniu z reżyserem).

Od momentu apelu i petycji, 23 stycznia 2018 r. jest już 567 000 podpisów. Bohaterowie filmu małym samolotem docierają do Wyspy Króla Jerzego i wsiadają na pokład statku Greenpeace. Dzieląc się codziennym życiem aktywistów i naukowców, bracia Bardem odkrywają ekstremalne warunki klimatyczne i oszałamiające piękno Antarktydy, jej imponujące panoramy lodowcowe, jej kolonie pingwinów, jej ptaki, jej wieloryby itp. Dowiadują się również, jak ważne są czyste i zdrowe oceany, jeśli chodzi o proces zmiany klimatu. Wszystko to i nie tylko, podane w dobrym humorze, ale także wzbudzają w nas pewien poziom niepokoju. 

Tydzień później nasi dwaj rzecznicy wracają do domu, ale kontynuują swoją swoją pracę na rzecz arktycznego środowiska. Spotykają się m.in. z niemieckim ministrem ds. środowiska, a także z jego brytyjskim odpowiednikiem. Ich poświęcenie owocuje, gdyż liczba podpisów pod petycją osiąga 2,6 mln a wszystko to w przeddzień decydującego spotkania, gdzie zapadać będzie decyzja czy utworzyć "sanktuarium".

Struktura narracyjna filmu mieści się bardziej w obszarze swobodnego reportażu niż tradycyjnego dzieła kinowego. Ale zapierająca dech w piersiach sceneria i fundamentalne znaczenie przesłania filmu przekonują że, jako ludzie musimy zjednoczyć się w obronie naszej planety.

Tony Halik - Film

To jeden z ostatnich dni Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest. Dziś polecam obejrzenie filmu Tony Halik. Film w reżyserii Marcina Borchardta swoją premierę miał niespełna miesiąc temu tj. 30 września 2020 roku, na kilka miesięcy przed stuleciem urodzin wielkiego podróżnika, operatora i dziennikarza w jednej osobie. Obraz powstał wyłącznie z materiałów archiwalnych. Ich znaczna część pochodzi z prywatnego archiwum Tony’ego Halika i Elżbiety Dzikowskiej oraz z archiwów Telewizji Polskiej i Filmoteki Narodowej. Wiele z nich nie było nigdy dotąd publikowanych. 

Tony Halik, urodzony dla przygody – jak sam o sobie zwykł mówić, był niezwykłą osobowością, człowiekiem czynu, szalenie pracowitą postacią, która słowa potrafiła zamienić w czyn, zaś fascynujące przygody w równie ciekawe filmy. Bogactwo materiałów archiwalnych, które po sobie pozostawił, pozwoliło Marcinowi Borchardtowi stworzyć obraz nietuzinkowego bohatera pełnego sprzeczności, ale też niezwykłej pasji. Film inspirowany książką Mirosława Wlekłego - Tony Halik. Tu byłem, dotyka nie tylko przygodowej natury Halika, ale także trudnych losów człowieka, któremu przyszło żyć w niespokojnych czasach zawirowań wojennych, zimnej wojny i Polski czasów PRLu. 

Był jazz. Opowieść o zakazanej muzyce i wolności

Tegoroczny Międzynarodowy Festiwal Filmowy Tofifest już na półmetku. W programie Festiwalu polecam zwrócić dziś uwagę na film - Był jazz. Jest rok 1981. Jerzy Duduś Matuszkiewicz, twórca słynnego łódzkiego zespołu jazzowego Melomani, mówi: Dlaczego graliśmy wtedy jazz? - Ta muzyka była dla nas wszystkim. Na kanwie historii Melomanów powstał ten film.

Film "Był jazz"

"Był jazz" to film, który przenosi nas do roku 1981, opowiadając historię słynnej łódzkiej grupy jazzowej Melomani, założonej przez Jerzego Dudusia Matuszkiewicza. Jerzy mówi w filmie: „Dlaczego graliśmy wtedy jazz? - Ta muzyka była dla nas wszystkim.” Na kanwie historii Melomanów powstał ten film.

Hołd dla Zakazanej Muzyki

"Był jazz" jest swoistym hołdem dla pierwszych, podziemnych zespołów, które w stalinowskiej Polsce próbowały grać zakazaną amerykańską muzykę jazzową. Film oparty jest na autentycznych wydarzeniach z życia zespołu Melomani, kierowanego przez Jerzego Dudusia Matuszkiewicza.

Fabuła filmu

Akcja filmu rozgrywa się w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych, kiedy w Polsce jazz był zakazany. Do Łodzi przyjeżdża z Poznania Jacek Karpiński i zatrzymuje się w domu Witka. Chłopak cieszy się z przybycia nowego kolegi, który gra na banjo i wzmocni skład zespołu. Młodzi muzycy spotykają się w jednej z łódzkich kawiarni, gdzie późnym wieczorem, przekupując orkiestrę, mogą nieoficjalnie zagrać kilka jazzowych standardów.

Zakazana muzyka i jej konsekwencje

Wieczorami chłopcy ćwiczą zakazaną muzykę jazzową, mimo ryzyka utraty pracy i szykan ze strony władz. Jazz staje się dla nich nie tylko pasją, ale także symbolem wolności i buntu przeciwko reżimowi. Pomimo trudności, jakie napotykają, nie przestają grać zakazanych utworów.

Podsumowanie

"Był jazz" to film, który warto obejrzeć podczas tegorocznego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest. Opowiada o pasji, determinacji i miłości do muzyki, która była dla wielu jedynym sposobem na wyrażenie siebie w trudnych czasach. To inspirująca opowieść o ludziach, którzy mimo przeciwności losu, nie poddali się i grali swoją ukochaną muzykę.

Trzy sztuki w Antarktyce

Nie lada gratka czeka widzów podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest. Podczas Festiwalu przedpremierowo zostanie pokazany film - Trzy sztuki w Antarktyce. 

Film dokumentalny pt. Trzy Sztuki w Antarktyce przedstawia losy artystów uczestniczących w pierwszej w historii wyprawie polskich twórców do Antarktyki, której celem była popularyzacja tego miejsca przez kulturę i sztukę. Członkowie wyprawy, poprzez realizację pierwszego w historii koncertu polskiego artysty w Antarktyce, pierwszej w historii sesji fotografii kolodionowej w Antarktyce, wielowymiarowe doświadczanie piękna i wyjątkowości tamtejszej przyrody, również tej skrywanej pod powierzchnią wody, a nade wszystko poprzez zmaganie się ze swoimi słabościami w kompletnie obcym dla siebie otoczeniu, chcieli zainteresować i zainspirować Antarktyką jak największą grupę ludzi i pozostawić w nich ślad tego wyjątkowego miejsca. Miejsca, którego los w niedalekiej przyszłości może decydować o naszym istnieniu.

Spotkanie z Bartoszem Stróżyńskim /materiał organizatora/

Dziękuję Państwu, że się nie baliście, że przyszliście. Dobrze, że zrobiliście to dla Antarktyki — w ten sposób przywitał festiwalową publiczność Bartosz Stróżyński, reżyser filmu Trzy sztuki w Antarktyce i gość 18. MFF Tofifest. Kujawy i Pomorze.

Wszyscy powinniśmy już zdawać sobie sprawę z aktualnych zagrożeń związanych z ekologią i klimatem. Do niektórych jednak smutna prawda wciąż nie dociera. Z drugiej strony barykady znajdują się osoby, które są taką narracją wręcz zmęczone. Świadomy tych problemów Bartosz Stróżyński wraz ze swoim zespołem filmowym i ekspedycyjnym proponuje nieco inne rozwiązanie. Zamiast moralizowania, spróbował promocji wciąż nieodkrytej Antarktyki za pomocą trzech sztuk artystycznych. Skąd wziął się pomysł, żeby Adam Nowak zagrał tam na gitarze?

Ta historia ma swój początek w mojej pierwszej wyprawie na Antarktykę 12 lat temu. Pamiętam jak wyszedłem na pokład, żeby sfotografować wschód słońca. Normalnie tego nie robię, bo za bardzo lubię spać, dlatego też jestem filmowcem podwodnym. Było zimno, wietrznie, a w oddali zobaczyłem spowity we mgle jacht. Nie mogłem uwierzyć, że widzę na Antarktyce tak małą jednostkę, wiedząc, jakie mieliśmy problemy przed chwilą, na dużo większym statku. I wtedy sobie obiecałem, że pewnego dnia wrócę tutaj jachtem. To wydawało mi się tak naturalne, jak spanie na polu namiotowym w namiocie.

Dlaczego wybór padł akurat na Adama Nowaka?

Adam zawsze był w pierwszej trójce artystów polskich, których słuchałem, lubiłem i podziwiałem. Występuje u nas zbieżność wrażliwości, sposobu patrzenia na życie i pewnego dystansu do niego. Jesteśmy tak bardzo inni, jak i podobni do siebie. Nie od razu zgodził się na wyprawę — ale ja wiedziałem, że się zgodził, widziałem to. Poza tym zależało mi na tym, żeby zebrać zespół dojrzałych życiowo ludzi, którzy swoje już przeżyli, doświadczyli tysięcy porażek.

Dokument w bardzo spokojny sposób prowadzi widzów przez lodową krainę, pełną pingwinów, uchatek i niespodzianek. Przed premierą filmu, opóźnioną z powodu pandemii, oraz książki o tym samym tytule, Bartosz Stróżyński był już autorem albumu „AntArktyka: Podwodne zauroczenie”, będącego fotograficznym podsumowaniem regionu.

Po wydaniu pierwszej książki wiedziałem, że samo popłynięcie to już nie jest to. Miałem doświadczenie z wielu festiwali podróżniczych, że w gruncie rzeczy nasza wiedza na temat Antarktyki jest dość niewielka. Poza tym zauważyłem, że jesteśmy już zmęczeni akademicką narracją na temat zagrożeń klimatycznych, ludzie stają się negatywnie nastawieni w stosunku do stwierdzeń, że coś zepsuliśmy i musimy to naprawiać.

Nie chcą słuchać o tym, dlaczego Antarktyka jest ważna. Mając w głowie ten jacht, chciałem wymyślić coś, co w łatwy i codzienny sposób opowie pewną historię — o ludziach, muzyce, przyrodzie. A dlaczego trzy sztuki? Bo od dawna zajmuję się nimi na co dzień. Przygotowanie do wyprawy było dla mnie o tyle łatwiejsze, że po prostu się na tym znam.

Na spotkaniu mogliśmy posłuchać również o trudnościach związanych z realizacją projektu.

Materiał filmowy powstawał przez mniej więcej 10 dni. Mieliśmy zrobić dużo więcej, ale napotkaliśmy trudności, zatrzymało nas starcie z górą lodową. Pojawił się stres, bo materiału mieliśmy naprawdę mało, a tyle obiecaliśmy, projekt był oparty o sponsorów, ktoś nam zaufał. Wyprawa była na bieżąco transmitowana na antenie Programu Trzeciego Polskiego Radia. To wszystko jest ze sobą połączone. Ale nagle, po wcześniejszym załamaniu pogody, dostaliśmy dziesięć pięknych, słonecznych dni — takich, jakich nigdy jeszcze nie doświadczyłem na Antarktyce. W filmie nie widać, a może widać, może jeśli ktoś chce, to zwróci uwagę na to, ile mieliśmy pracy. Od rana do nocy, od wschodu do zachodu. Wstawałem o szóstej rano, szedłem spać często o drugiej czy trzeciej, i tak przez 30 dni. To był pracowity czas. Oczywiście pojawiał się stres i konflikty. Było nas siedmiu samców alfa. Ale każdy z nas pojechał tam po coś. 

A zapytany o to, czy ekipa miała na wyprawie poczucie, że nie chce wracać do domu, Bartosz Stróżyński odpowiedział:

Nie do końca tak było. Na przykład dla muzyków ta podróż była miesiącem wyłączenia z działalności zespołu, a oni przecież z tego żyją. Ale nie wykluczam, że kiedyś spróbujemy jeszcze raz. Szczerze wierzę, że to, co się w ludziach obudziło, zostawia ślad.

Nech je svetlo / Let There Be Light

Ten film znany jest widowni Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest, gdyż w 2019 r. był zwycięzcą Grand Prix Festiwalu. W tym roku ponownie znalazł się w programie Tofifest. Dla tych którzy jeszcze go nie widzieli - będzie to świetna okazja. 

Czesko-słowacki film Marko Škopa pod tytułem Let There Be Light / Nech je svetlo to poruszający ważny temat dramat, w którym oprócz kwestii przemocy nieletnich, wyraziście odmalowano portret rodziny XXI wieku, z wszystkimi jej problemami, bolączkami i małymi radościami.

Let There Be Light to opowieść o czterdziestoletnim Milanie - ojcu trojga dzieci. Pracuje na budowie w Niemczech, by utrzymać rodzinę mieszkającą na Słowacji. Gdy wraca do domu na Boże Narodzenie, odkrywa, że jego najstarszy syn Adam jest członkiem paramilitarnej młodzieżówki. Chłopak jest zamieszany w zastraszanie i śmierć kolegi z klasy. Ojciec musi zdecydować, co zrobić w obliczu tej tragedii. Wraz z żoną odkrywają prawdę o synu, ich rodzinie, o sobie samych i społeczności, która ich otacza.

Film Nech je svetlo w 2019 r. prezentowany był w najważniejszym konkursie toruńskiej imprezy On the Air, a za rywali miał m.in. kandydatów do Oscara: Papichę Mouni Meddour z Algierii i Wysoką dziewczynę Kantemira Blagowa z Rosji.

W 2020 roku film był oficjalnym kandydatem Słowacji do Oscara w kategorii najlepszy film międzynarodowy.

Film Marko Škopa podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Karlowych Warach otrzymał nagrodę indywidualną dla najlepszy aktora: Milan Ondrík oraz wyróżnienie specjalne Nagroda Jury Ekumenicznego - dla reżysera.

 

Laureaci 17. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest 2019

 

Grand Prix - Złoty Anioł w konkursie ON AIR dla Let There Be Light, reżyseria Marko Škop
Złoty Anioł dla reżysera: Mounia Meddour za film Papicha
Złoty Anioł dla filmu krótkometrażowego: Watermelon Juice Irene Moray
Nagroda Publiczności w konkursie From Poland: Boże Ciało Jana Komasy
Złote Anioły za niepokorność twórczą: Agnieszka Holland, Maja Ostaszewska, Paweł Pawlikowski, Dawid Ogrodnik
Złoty Anioł za całokształt twórczości: Krzysztof Globisz
Nagroda Jury Młodzieżowego: My Thoughts Are Silent w reż. Antonio Lukich
Nagroda Jury Studenckiego: Papicha
Specjalny Złoty Anioł: Włodzimierz Niderhaus

Film - Der Ballon. Poznaj jego historię

Jedna z najbardziej spektakularnych ucieczek z komunistycznych Niemiec, była ucieczka dwóch rodzin które przeleciały przez ufortyfikowaną granicę w własnoręcznie wykonanym balonie. Taką, prawdziwą historię, obejrzeć można w filmie - Ballon reż. Michael Herbig, który znalazł się w programie 18. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest.

 

Film Ballon, niemieckiego reżysera Michaela Bully Herbiga, opowiada prawdziwą historię rodzin Strelzyków i Wetzelów, którzy zbudowali własny balon w piwnicy w Turyngii, a pewnej chłodnej nocy we wrześniu 1979 r. w, przelecieli balonem nad granicą Niemieckiej Republice Demokratycznej.

 

Murarz Günter Wetzel wraz z kolegą Peterem Strelzykiem oraz ich żonami Petrą i Doris, od podstaw i potajemnie zbudowali własny balon. Zajęło im to około 18 miesięcy. Zbudowali oni w zasadzie trzy balony i podjęli dwie nieudane próby, zanim ostatecznie dwie rodziny, w tym czwórka dzieci w wieku od 2 do 15 lat, 16 września 1979 r. bezpiecznie wylądowały w Bawarii. Była to pierwsza tego typu ucieczka z NRD.

 

Tą historię mogliśmy poznać już w filmie z 1982 r.  pt. Night Crossing. Wtedy to Disney kupił prawa do tej historii od obu rodzin i przekształcił ją w film. Jednak obie rodziny nie były zadowolone z z filmu i z zadowoleniem przyjęły ofertę Michaela Herbiga, przygotowania niemieckiego filmu dla międzynarodowej publiczności.

 

Premiera filmu Herbiega, odbyła się w 28. Rocznicę Zjednoczenia Niemiec.

 

 

Pomimo sceptycyzmu niemieckich krytyków, zainteresowanie filmem było ogromne. Turyści masowo przybywali do wioski Pößneck w Turyngii, aby znaleźć dom, w którym zbudowano balon. Tłumy odwiedziły też berlińskie muzeum, w którym znajduje się gondola pasażerska balonu.

 

Sam balon, który powstał z niewielkich, różnych kawałków materiałów kupionych w sklepach na wschodzie - na potrzeby filmu został starannie zrekonstruowany. Prawdziwa wersja balonu została niedawno naprawiona i publicznie wystawiona w bawarskim muzeum.

 

 

W latach 1961 - 1988, siedemdziesiąt pięć tysięcy Niemców z NRD zostało uwięzionych za próby ucieczki na zachód, a ponad 800 mężczyzn, kobiet i dzieci straciło życie na granicy i zostało uznanych za zdrajców przez reżim NRD. Każdy, kto próbował przekroczyć granicę między RFN a NRD, napotykał drut kolczasty, miny lądowe i uzbrojonych żołnierzy.

 

Dolina Bogów - Valley of the Gods

Dolina Bogów to jeden z filmów jaki znalazł się w tegorocznym programie 18. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest. Film ten można było obejrzeć w sali Centrum Kulturalno-Kongresowego Jordanki w Toruniu jak i również online przez kanał VoD Festiwalu (z czego obecnej sytuacji korzystałem). Dlaczego moja uwaga skupiona jest właśnie na tym filmie? 

 

 

W Dolinie Bogów / Valley of the Gods grają światowej sławy aktorzy - wśród nich John Malkovich, Josh Hartnett i Berenice Marlohe. 

  

Baśń dla dorosłych

  

W tytułowej Dolinie Bogów krzyżują się trzy wątki narracyjne, które prowokują widza do własnych interpretacji. Pierwszy to archaiczna legenda Indian Navajo o bogach zamkniętych w skałach doliny Valley of the Gods, pełna symboliki i archetypów. Drugi to historia najbogatszego człowieka globu, tajemniczego Wesa Taurosa, który dotknięty osobistą tragedią, ukrywa się przed światem. Trzeci wątek jest historią narratora, Johna Ecasa ― pisarza, który zmaga się z traumatycznym rozstaniem z żoną i twórczym kryzysem.

 

Dolina Bogów, to rodzaj moralitetu i współczesnej baśni dla dorosłych, inspirowanej legendą Indian Navajo o herosie Ullikummim. Akcja filmu toczy się współcześnie zarówno w realnym, jak i wykreowanym świecie. 

  

Polskie lokacje w filmie Dolina Bogów

  

 

Jedne z ciekawszych scen w filmie, kręcone były w ogrodach Zamku w Książu w Wałbrzychu. To tutaj powstały zdjęcia żywych rzeźb w które wcieliły się Glinoludy, postacie pomalowane gliną, znane m.in. w Bolesławieckiego Święta Ceramiki. I to właśnie te sceny zwróciły moją największą uwagę zwłaszcza w kontekście odwiedzanego i fotografowanego kilkukrotnie Zamku Książ w Wałbrzychu.

 

 

Film Dolina Bogów kręcony był również w Muzeum Śląskim w Katowicach, artyści pojawili się także  w budynku sądu okręgowego i na terenie zabytkowego pałacu i parku w Pszczynie oraz w Pałacu Dietla w Sosnowcu. 

 
Zdjęcia realizowane były również na Dolnym Śląsku - we Wrocławiu, w Zamku Czocha oraz na terenie Opactwa Cystersów w Lubiążu.

Oprócz Polski zdjęcia do filmu powstaną także w stanie Utah w Stanach Zjednoczonych i we Włoszech. 

  

From Poland. Konkurs Polski - Tofifest

  

Film Dolina Bogów w reżyserii Lecha Majewskiego znalazł się w tegorocznym konkursie From Poland podczas Festiwalu Tofifest 2020. Wśród innych filmów nominowanych do nagrody From Poland znalazło się także czternaście innych filmów. 

 

Lista wybranych filmów i seriali, które w ostatnich pięćdziesięciu latach zostały nakręcone w Książu:

 

1. Tortura nadziei (1967, produkcja TV) - reż. Ewa i Czesław Petelscy, dramat kostiumowy, krótkometrażowy

2. Hrabina Cosel - reż. Jerzy Antczak, 1968. W obsadzie m.in. Mariusz Dmochowski i Jadwiga Barańska.

3. Diabeł - reż. A. Żuławski – 1972 (premiera 1988) – horror kostiumowy, Wojciech Pszoniak w roli diabła, w pozostałych rolach Małgorzata Braunek i Leszek Teleszyński.

4. Trędowata - reż. Jerzy Hoffman – 1976 – melodramat, sceny kręcono m.in. na Tarasie Wodnym i Tarasie Zachodnim, gdzie odbywało się wielkie garden party ordynata Michorowskiego.

5. Znak orła - reż. Hubert Drapella, 1977 – serial kostiumowy dla młodzieży, w obsadzie m.in. Krzysztof Kołbasiuk i Aleksander Fogiel.

6. Strachy - reż. Stanisław Lenartowicz, miniserial 1979 z Izabelą Trojanowską ( sceny: stado, park)

7. Kłusownik - reż. Janusz Łęski, 1980 serial przygodowy dla młodzieży,

8. Akademia Pana Kleksa - reż. Krzysztof Gradowski, 1984, baśń filmowa, scena przemienienia księcia Mateusza w szpaka po ataku zaczarowanych wilków kręcona była na punkcie widokowym grób Olbrzyma z którego widać zamek Książ oraz Stary Książ.

9. Na tropach Bartka - reż. Janusz Łęski, 1982 – film przygodowy dla młodzieży. W obsadzie m.in. Bogusz Bilewski, Barbara Krafftówna i Alina Janowska.

10. Tajemnica starego ogrodu – reż. Julian Dziedzina, 1983 – przygodowy dla dzieci i młodzieży

11. Jak się pozbyć czarnego kota? – 1984, komedia – reż. Feridun Erol

12. Alchemik - reż. Jacek Koprowicz, 1988 kostiumowy, fantasy. W obsadzie m.in. Leon Niemczyk Joanna Szczepkowska i piosenkarz Michał Bajor.

13. Napoleon w Europie (Napoléon et l'Europe) , miniserial historyczny prod. Franc., 1991, reż. Pierre Lary, Krzysztof Zanussi i Janusz Majewski. W obsadzie m.in. Jan Nowicki, Andrzej Seweryn i Daniel Olbrychski jako książę Józef Poniatowski.

14. Szuler, 1991 – reż. Adek Drabiński (debiut reżyserski), dramat kostiumowy prod. POL/USA. W rolach głównych Jerzy Zelnik, Ewa Gawryluk. Jako sługa Jerzego Zelnika wystąpił nieżyjący laureat Oscara, Philip Seymour Hoffman.

15. Europejska noc (ang. In a Moment of Passion, niem. In der Haut des Killers ), thriller prod. Niemcy, Polska, USA 1993 – reż. Zbigniew Kamiński, wystąpił: Maxwell Caullfield znany z serialu „Dynastia”, sceny w stadzie i w parku.

16. Dwa światy (ang. Spellbinder) 1995– reż. Noel Price, serial fantasty dla dzieci i młodzieży, pol-austr

Królowa złodziei (Marion du Faouet - chef de volerus), serial historyczny FRANC./POL. 1997, sceny kręcone na Starym Książu i nad Jeziorkiem Daisy.

17. Córka konsula ( ang. Gunblast vodka), komedia prod. POL/FRANC./USA 2000, reż. Mariusz Pujszo.

18. Tajemnica twierdzy szyfrów – serial wojenny TV 2007, reż. Adek Drabiński w obsadzie m.in. Paweł Deląg, Danuta Stenka i Paweł Małaszyński.

19. Daas – reż. A. Panek, kostiumowy 2011. W obsadzie m.in. Andrzej Chyra

20. Papusza – reż. Joanna Kos-Krauze, dramat biograficzny 2013

21. Arabian nights – 2015, reż. Raouf Abd El Aziz, serial TV prod. Egipt, baśń filmowa

22. Sapthagiri express – 2016, reż. Arun Pawar, prod. India

23. Dolina Bogów (ang. Valley of Gods), 2016 – reż. Lech Majewski , USA/PL – fantasy, Obsada: Josh Hartnett, John Malkovich

24. Ciemno, prawie noc – reż. Borys Lankosz, 2018 na podstawie powieści Joanny Bator. W obsadzie m.in. Magdalena Cielecka, Jerzy Trela i Marcin Dorociński.

25. Brigitte Bardot cudowna - reż. Lech Majewski na podstawie własnej powieści, 2018

 

Tofifest 2020. Zbliża się największy festiwal filmowy w Toruniu

Zbliża się największy festiwal filmowy w Toruniu - 18. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Tofifest. W tym roku, w dniach 17-25 października, odbędzie się jego 18. edycja. Festiwal będzie miał charakter hybrydowy. Spodziewać się można projekcji zarówno stacjonarnych jak i w wersji online.

 

 

Motyw przewodni Tofifest 2020

 

Motywem przewodnim tegorocznego Festiwalu Tofifest jest jedna z najbardziej nieoczywistych superbohaterek światowego kina, będąca tytułowym piątym elementem - Leeloo.

W roku 2020 kiedy do walki z niewidzialnym wrogiem potrzebna jest wiedza, doświadczenie i wytrwałość, a nie siła, władczość i nabite mięśnie, na szczególną uwagę zasługują istoty o nadprzyrodzonych siłach, jak Leeloo, bohaterka wyjątkowej i niezapomnianej space opery Luca Bessona pt. Piąty element. Leeloo w filmie była spoiwem dla czterech żywiołów natury: ziemi, ognia, wody i powietrza i pokonała grożące światu niebezpieczeństwo. W tym roku to ona właśnie będzie przewodniczką przez dziewięć festiwalowych dni.

Kino nasycone jest superbohaterami, którzy jeden po drugim wstępują w niekończący się szereg. Organizatorzy Festiwalu Filmowego Tofifest chcą uciec z szeregu, wyrwać się z legionu bitych na sztancy postaci i przypomnieć Leeloo, niepokorną naprawiaczkę świata. Heroskę jedyną w swoim rodzaju, bo będącą wyimaginowanym piątym żywiołem uzdrawiającym świat.

11 filmów powalczy o Złotego Anioła w konkursie On Air festiwalu

  
Trwająca przez cały rok selekcja dyrektorki festiwalu Kafki Jaworskiej wyłoniła spośród ponad tysiąca zgłoszeń 11 najgorętszych produkcji, które będą się ubiegać o główną nagrodę - Złotego Anioła Tofifest. 

Aż dziewięć z nich to polskie premiery lub przedpremiery. 

W tym wyjątkowym roku z zakwalifikowanymi filmami będą mogli zapoznać się nie tylko widzowie, którzy odwiedzą Toruń, ale też ci, którzy zdecydują się być z festiwalem wirtualnie. Wszyscy będą mogli uczestniczyć w spotkaniach Q&A z twórcami, które zostaną wyemitowane po konkursowych projekcjach.

 

Lista filmów konkursowych Tofifest 2020 

 

180° Rule (Khate Farzi), reż. Farnoosh Samadi (Iran 2020, 83’)

Nauczycielka z Teheranu przygotowuje się do wyjazdu na ślub na północ Iranu. Kiedy mąż nagle zabrania jej jechać, podejmuje decyzję, która poprowadzi ją bolesną drogą pokuty. 

Asia, reż. Ruthy Pribar (Izrael 2020, 85’)

Asia skupia się na pracy jako pielęgniarka, podczas gdy jej córka Vika szwenda się po skateparkach ze swoimi przyjaciółmi. Ta rutyna zostaje zachwiana, kiedy stan zdrowia Viki gwałtownie się pogarsza. W jednej z głównych ról Shira Haas, gwiazda serialu Unorthodox. 

Babyteeth, reż. Shannon Murphy (Australia / USA 2019, 118’)

Milla, poważnie chora nastolatka, zakochuje się w Mosesie — chłopaku z problemami. To zmienia ją i jej rodzinę. Pełen humoru portret nastolatki, która uczy się przekraczać wszelkie granice w ekstremalny sposób 

Honey Cigar (Cigare au miel), reż. Kamir Aïnouz (Francja / Algieria / Belgia 2020, 100’)

Paryż, 1993. Siedemnastoletnia Selma żyje na przedmieściach w mieszczańskiej, laickiej rodzinie Berberów. Kiedy poznaje młodego studenta Juliena, po raz pierwszy zdaje sobie sprawę, jak ciężar patriarchalnych zasad bezpośrednio wpływa na jej prywatność. Decyduje się stawić im opór i walczyć. Film otwarcia MFF w Wenecji. 

My name is Baghdad (Meu Nome é Bagdá), reż. Caru Alves de Souza (Brazylia 2020, 96') 

Siedemnastoletnia Baghdad jest skaterką, mieszkającą w Freguesia do Ó, robotniczej dzielnicy São Paulo. Życie Baghdad nagle się zmienia, gdy poznaje grupę młodych dziewczyn jeżdżących na deskorolce 

Revenir (Back Home), reż. Jessica Palud (Francja 2019, 77')

Oto farma, na której urodził się Thomas. Oto jego rodzina. Brat, który nie wróci, matka, która podąża tą samą drogą, oraz ojciec, który zawsze stał na uboczu. Thomas wraca do tego wszystkiego, od czego dwanaście lat temu uciekł. 

Slalom, reż. Charlène Favier (Francja, Belgia 2020, 92’)

Lyz — piętnastoletnia licealistka z francuskich Alp — zostaje przyjęta do elitarnego klubu narciarskiego, którego zadaniem jest przygotowywanie przyszłych, profesjonalnych sportowców. Jej trenerem został Fred, były mistrz, który postanawia wykorzystać szansę, jaką jest nowa zawodniczka, i uczynić z Lyz gwiazdę. 

Sole, reż. Carlo Sironi (Włochy / Polska 2019, 90’)

Ermanno jest Włochem ze społecznych nizin. Lena to pochodząca z Polski dziewczyna w siódmym miesiącu ciąży. Przyjechała do Włoch, aby sprzedać swoje dziecko. 

The Tree (Stam), reż. Louw Venter (RPA / Holandia 2020, 72’)

Matka zostawia swoje dziecko samo i idzie szukać sposobu na zarobienie pieniędzy, żeby kupić mu lekarstwa. Zagubione dziecko błąka się po ulicach miasta. 

Wildland (Kød and blod), reż. Jeanette Nordahl (Dania 2020, 88’)

Siedemnastoletnia Ida po wypadku samochodowym, w którym ginie jej matka, wprowadza się do ciotki, z którą nie miała kontaktu, i jej dorosłych synów. Dom jest pełen fizycznej czułości i miłości, ale na zewnątrz rodzina prowadzi pełne przemocy, przestępcze życie 

Yalda, reż. Massoud Bakhshi (Iran / Francja / Niemcy / Szwajcaria / Luksemburg / Liban 2019, 89’) 

Współczesny Iran. Maryam (22) przypadkowo zabija swojego męża Nassera (65) i zostaje za to skazana na śmierć. Jedyną osobą, która może ją uratować, jest Mona (37), córka Nassera. Mona musi tylko wystąpić w popularnym programie telewizyjnym realizowanym na żywo i ogłosić, że wybacza Maryam. Film nagrodzony Wielką Nagrodą Jury na Sundance. 

Laureatów konkursu On Air i zdobywców Złotych Aniołów, poznamy na gali zamknięcia festiwalu już 24 października w CKK Jordanki w Toruniu.

 

Music. The Superpower. Paulina Przybysz

Zakończyła się 19. edycja Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest w Toruniu. W sobotni wieczór, 6 listopada 2021 roku, poznaliśmy laureatów głównych konkursów i nagród specjalnych. Uroczystą galę zamknięcia w CKK Jordanki uświetnił niezwykły, autorski koncert Pauliny Przybysz. Jej projekt "Music. The Superpower" to muzyczny hołd oddany kinu i artystom, którzy tworzą jego magię. Gościem specjalnym koncertu był Stanisław Soyka.

Ze sceny popłynęły niezapomniane utwory z klasyki kina, w tym kompozycje takich wykonawców jak Etta James, John Lennon czy Joy Division, tworząc niepowtarzalny klimat tego filmowego wieczoru.

Majchrzak, Kolski i Drzymalska z nagrodami 19. MFF Tofifest

Podczas gali rozdane zostały najważniejsze nagrody festiwalu. W głównym konkursie ON AIR, oceniającym debiuty i drugie filmy reżyserów z całego świata, jury pod przewodnictwem Marii Sadowskiej przyznało Złotego Anioła francuskiej produkcji "Beasts" w reżyserii Naela Marandina. Wyróżnienie specjalne otrzymał poruszający argentyński film "Karnawal" Juana Pablo Félixa.

Laureata wybrało także Jury Młodych, składające się z licealistów i studentów. Ich serca podbił film "Should the Wind Drop" w reżyserii Nory Martirosyan. W polskim konkursie FROM POLAND triumfowała produkcja "Każdy ma swoje lato" w reżyserii Tomasza Jurkiewicza.

Jak co roku, do niepokornych twórców pofrunęły Złote Anioły za całokształt twórczości. W tym roku te prestiżowe wyróżnienia otrzymali: wybitny aktor Krzysztof Majchrzak oraz ceniony reżyser i scenarzysta Jan Jakub Kolski.

Po raz drugi przyznano także nagrodę Złoty Anioł Bella Women, która honoruje wyjątkowe kobiece osobowości polskiego kina. W tym roku doceniono Sandrę Drzymalską - aktorkę młodego pokolenia, znaną z odważnych i wyrazistych ról.

Najstarsza nagroda festiwalu - Flisak Tofifest, przyznawana twórcom związanym z regionem Kujaw i Pomorza, powędrowała do Beaty Kawki, aktorki filmowej i teatralnej pochodzącej z Szubina.

Koncert otwarcia Festiwalu Tofifest pamięci Polii Negri w 125. rocznicę urodzin aktorki

W tym roku obchodzimy 125. rocznicę urodzin wybitnej polskiej aktorki Poli Negri. Przedwojennej gwiazdy Hollywood, która urodziła się w Lipnie w województwie Kujawsko-Pomorskim. Jej pamięci poświęcony był  koncert, który zainaugurował 20. edycję MFF Tofifest.

  

W koncercie wystąpiły: Joanna Czajkowska — znakomita wokalistka, autorka tekstów i muzyki, laureatka m.in. 40. Międzynarodowych Spotkań Wokalistów Jazzowych, na stałe współpracująca m.in. z Bogdanem Hołownią oraz Małgorzata Chruściel — wokalistka, aktorka musicalowa oraz dubbingowa, szerokiej publiczności znana przede wszystkim jako artystka Studia Accantus, z którym zrealizowała niezwykłe trasy koncertowe i z którym podbiła rynek muzyczny, tworząc platformę w mediach społecznościowych, posiadającą ponad 500 000 subskrybentów. Współpracowała również z Teatrem Muzycznym w Poznaniu, Teatrem Muzycznym w Łodzi, Teatrem Muzycznym w Toruniu, Filharmonią Pomorską czy Operą Novą w Bydgoszczy.

 

 

Kierownikiem artystycznym koncertu jest Bartek Staszkiewicz — kompozytor i producent muzyczny, autor wielu niezwykłych muzycznych przedsięwzięć.

 

 

Wieczór uświetniły znakomite aranżacje utworów nie tylko Poli Negri, ale również innych przedwojennych artystek, w tym Hanki Ordonówny i urodzonej w Toruniu Heleny Grossówny.

20. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Tofifest. Gala otwarcia. Nagrodzeni.

We wtorek 28 czerwca br. odbyła się gala otwarcia 20. edycji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest. Kujawy i Pomorze. Nagrody odebrali Anna Seniuk, Emilia Krakowska, Krystian Pesta i Julia Szczepańska.

Podczas Gali Prezydent Miasta Torunia Michał Zaleski uroczyście inaugurował festiwal. Tegoroczna edycja jest wyjątkowa, bo jubileuszowa gdyż Tofifest odbywa się w Toruniu po raz 20-ty. Złote Anioły pofrunęły do Anny Seniuk i Emilii Krakowskiej. Przyznano też nowe nagrody festiwalu.

Złoty Anioł dla Anny Seniuk

Złoty Anioł za całokształt twórczości powędrował do wybitnej aktorki filmowej i teatralnej, na rolach której wychowały się całe pokolenia tj. do Anny Seniuk. Artystka ma w swoim dorobku niezwykłe kreacje w spektaklach Teatru Telewizji, filmach i serialach. Publiczność pokochała ją za niezapomnianą Magdę Karwowską w Czterdziestolatku.

 

Film zawsze był dla mnie tajemnicą. Ten dzień mogę zaliczyć do najpiękniejszych w życiu — zapamiętam go na długo — mówiła po otrzymaniu od widzów owacji na stojąco.
 

Nagroda Flisaka dla Krystiana Pesty

 
Flisaka, czyli nagrodę dla twórców z regionu, odebrał Krystian Pesta, pochodzący z Torunia aktor młodego pokolenia. 

 

Tu się urodziłem i jestem z tego bardzo dumny — podkreślał. Artysta dodał, że 12 lat temu był wolontariuszem na MFF Tofifest. Powiedziałem wtedy Kafce, dyrektorce festiwalu: zobaczysz, w przyszłości będę aktorem i pojawię się tutaj jako profesjonalny twórca. To się właśnie stało — jestem bardzo wzruszony — dodał. Artysta zakończył wystąpienie gestem solidarności z objętą rosyjską inwazją Ukrainą.

  

Złoty Anioł dla Emilii Krakowskiej

  
Specjalny Złoty Anioł dla Damy Polskiego Kina to nowa nagroda na MFF Tofifest. Z okazji jubileuszu festiwalu został wręczony po raz pierwszy. Otrzymała go Emilia Krakowska, ceniona aktorka estradowa, filmowa, teatralna. 

 

  

Cieszę się, że jestem z państwem przy okazji 20-lecia festiwalu. Wspaniale, że ten region ma tylu wspaniałych pedagogów i przewodników kultury — mówiła podczas gali. „Wesele”, „Chłopi”, „Ziemia obiecana” to tylko niektóre filmy, w których aktorka stworzyła temperamentne kreacje, zapisując się na kartach historii polskiego kina.

  

Nagroda Filmowa Marszałka Województwa za debiut aktorski dla Juli Szczepańskiej

 
Nowością na Tofifest jest również Nagroda Filmowa Marszałka Województwa za debiut aktorski. W tym roku powędrowała do Julii Szczepańskiej, która niedawno debiutowała w niezwykłym filmie „Wiarołom” Piotra Złotorowicza, zachwycając krytyków i widzów.

 

  

Aktorka gościnnie pojawia się również w toruńskim Teatrze im. Wilama Horzycy.

 

Nagroda dla dyrektorki Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest Kafki Jaworskiej

  

Prezydent Michał Zaleski podziękował ze sceny Kafce Jaworskiej — dyrektorce Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest. Kujawy i Pomorze, która 20 lat temu zorganizowała go po raz pierwszy. Wtedy rozpoczęła się wędrówka festiwalu po Toruniu. On cały czas rozwija się, kwitnie, wciąga i zachęca nas do kina. Dziękujemy za to — mówił prezydent.

 

Prezydent uhonorował Kafkę Jaworską toruńskim Aniołem.

  

21. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Tofifest: Gala Otwarcia, Nagrody i Niezwykły Koncert!

Wczoraj, 27 czerwca, odbyła się Gala Otwarcia 21. edycji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest. Atmosfera była niesamowita, a emocje sięgały zenitu, gdy wyróżnieni laureaci pojawili się na scenie. Piotr Pacek, Ralph Kaminski i Katarzyna Trzaska odebrali swoje zasłużone nagrody.

Festiwal ruszył pełną parą! Wyjątkowym wydarzeniem było przyznanie Filmowej Nagrody Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego im. Poli Negri dla Aktora Młodego Pokolenia. Tym razem zaszczytne wyróżnienie przypadło utalentowanemu aktorowi, Piotrowi Packowi, który pochodzi z Bydgoszczy. Jego umiejętność indywidualizowania bohaterów była widoczna w filmach takich jak "Król", "Sexify" i "Gry rodzinne". To kolejne potwierdzenie jego wyjątkowego talentu.

 

Złoty Anioł Tofifest za Niepokorność Twórczą trafił w ręce niezwykle wszechstronnego artysty, Ralpha Kaminskiego, który wstrząsnął polską sceną muzyczną swoją twórczością. Katarzyna Kafka Jaworska, dyrektorka festiwalu, miała przyjemność wręczyć mu tę prestiżową nagrodę.

Najstarsza nagroda na MFF Tofifest. Kujawy i Pomorze, czyli Flisak - Nagroda Prezydenta Miasta Torunia, trafiła w ręce utalentowanej reżyserki, scenarzystki i producentki filmowej, Katarzyny Trzaski, która urodziła się w Toruniu. Podczas ceremonii wręczenia statuetki, Prezydent Miasta Torunia, Michał Zaleski, przekazał jej wyrazy uznania. Katarzyna Trzaska jest znana ze swoich znakomitych filmów i seriali dokumentalnych. W swoim wystąpieniu podkreśliła, że autentyczność miasta Torunia miała znaczący wpływ na kształtowanie jej twórczości.

Po zakończeniu uroczystej Gali Otwarcia, publiczność miała okazję cieszyć się koncertem laureata Złotego Anioła Tofifest za Niepokorność Twórczą, czyli Ralpha Kaminskiego. Artysta wraz z zespołem zaprezentował fragment projektu "Bal u Rafała". Jego nie tylko wokalne umiejętności, ale również oryginalna choreografia i niezwykły klimat w pełni zachwyciły widzów. Koncert zakończył się gromkimi owacjami, co skłoniło Ralpha do wykonania dodatkowej piosenki - "Pięć minut łez" - z filmu "Moje wspaniałe życie" w reżyserii Łukasza Grzegorzka.

 21. edycja MFF Tofifest. Kujawy i Pomorze zapowiada się niezwykle interesująco, ponieważ będzie można zobaczyć ponad 100 filmów. To wyjątkowa okazja dla miłośników kina, aby odkryć nowe produkcje i zgłębić różnorodność światowego kina.

Film Moje Stare: Romantyczna podróż pełna emocji

Cześć, kinomaniacy! Dzisiaj przychodzę z recenzją filmu Moje Stare w reżyserii Nataszy Parzymies, który możecie zobaczyć na tegorocznym Tofifestcie. Czy warto dać szansę tej krótkometrażówce?

 
Moje Stare to film, który nie pozostaje obojętny. Wśród bogatej oferty Tofifestu, ten tytuł zwrócił moją uwagę. To nowoczesna i nieco prowokacyjna produkcja, która przynosi świeże powietrze do polskiej romantycznej kinematografii.

 

  
Historia "Moje Stare" to nietypowy romans. Główną bohaterką są dwie starsze kobiety, z czego jedna cierpi na Alzheimera i przebywa w domu opieki. Już samo to sprawia, że film jest wyjątkowy. Natasza Parzymies porusza tematykę starszych bohaterek, która jest rzadko obecna w mediach, szczególnie jeśli chodzi o związki homoseksualne.

 

 
Film skupia się na dwóch głównych wątkach: miłości pomiędzy Zosią i Anią, która mimo lat nie wygasła, oraz postępującym Alzheimera, który popycha jedną z bohaterek do ostatniej wspólnej podróży. Reżyserka czerpie inspirację z własnej rodziny, co czuć w delikatnym przedstawieniu tej historii. Wspaniałe kreacje Doroty Stalińskiej i Doroty Pomykały dodają filmowi autentyczności.

 

 

"Moje Stare" dotyka uniwersalnych tematów nostalgii, strachu przed chorobą i wyjątkowej miłości, która spotyka zwykłych ludzi. Dlatego uważam, że ten film przypadnie do gustu wszystkim, którzy lubią romantyczne i sentymentalne historie. Mimo iż produkcje LGBTQ+ często uważane są za prowokacyjne, "Moje Stare" jest prostą, przyjemną opowieścią. To film o niezwykłych starszych bohaterkach, nietypowej parze jednopłciowej, której reprezentacja wciąż jest rzadkością. To coś nowego. Jednak sama fabuła jest bardzo klasyczna, co w połączeniu z wyjątkowymi elementami czyni tę produkcję wyjątkową.

 

 

Za oprawę muzyczną filmu odpowiada Ralph Kamiński który podczas 21. edycji festiwalu Tofifest odbierze nagrodę Złotego Anioła za "niepokorność twórczą".