Blog dla ludzi aktywnych i ciekawych świata. Zobacz świat Okiem Obiektywu i przekonaj się ile świat może nam zaoferować. Sprawdzam ciekawe miejsca, wydarzenia i atrakcje z różnych zakątków świata. Odkrywam historię miejsc i ludzi. Cofamy się w czasie. Podróże, relacje, porady praktyczne, wskazówki, interaktywne mapy, zdjęcia i filmy.
Okiem Obiektywu to styl życia, który sprawia, że na co dzień czuje się po prostu dobrze. Okiem Obiektywu to przede wszystkim słuchanie pragnień, planowanie działań i realizacja marzeń. To tu znajdziesz, bogactwo motywujących opowieści i użytecznych porad. Pozwól się zainspirować i znajdź swój styl - styl widziany Okiem Obiektywu
Lungomare e Murat nazywane jest najpiękniejszym odcinkiem nabrzeża w Bari. Lungomare e Murat Jest idealnym miejscem do podziwiania widoku na morze - jednak najpiękniejsze widoki, zapewni Ci tu wschód słońca. Zapraszam na kolejną wycieczkę po stolicy Apulii.
Ten odcinek nabrzeża został otwarty w 1927 roku. Promenada zaczyna się przy porcie terminalowym i ciągnie przez wiele kilometrów. Najczęściej spacerujemy odcinkiem od Teatro Margherita po miejską plażę, Pane e Pomodoro, mijając po drodze diabelski młyn.
Wybierając się tu na spacer, jogging czy przejażdżkę, znajdziesz tu wiele pięknych miejsc.
Zapraszam na spacer pośród starych latarni i powdychaj chłodnej bryzy znad wody i posłuchaj fal delikatnie rozbijających się o brzeg.
N’ Dèrr’a la Lanze to jedno z tych autentycznych miejsc w Bari, których nie można przegapić odwiedzając stolicę Apulii. To tutaj od setek lat, rybacy, cumują swoje kolorowe łodzie gozzi, które nazywane są w dialekcie - lanz i sprzedają swoje połowy z ich dna, nazywanego - n' derr'a. Zatem każdy kupujący tu ryby lub owoce morza, może mówić, że kupuje je z ... n' dèrr'a la lanze ... czyli prosto z dnia łodzi. Właśnie tak to określenie przylgnęło do tego miejsca i stało się jej oficjalną nazwą.
Jeśli chcesz poczuć się jak mieszkaniec Bari, musisz tu koniecznie zajrzeć. N’Dèrr’a la Lanze znajduje się pomiędzy Teatro Margherita a Circolo Canottieri Barion Sporting Club. To tutaj można zjeść ośmiornice, skorupiaki, małże i jeżowce prosto z łodzi gozzi. Dzięki zapachowi morza, cieple grzejącego słońca i barwie włoskiego nieba, spożywane na miejscu owoce morza czy ryby, popite piwem Peroni, kupionym w małym i niepozornym El Chiringuito, mają tu wyjątkowy smak, którego nie znajdziesz nigdzie indziej w Bari.
Na tym nadmorskim wybrzeżu (Lungomare), pomiędzy budynkami z późnej secesji z jednej strony i cudowną panoramą Adriatyku z drugiej, zanurzysz się w charakterystycznym małym porcie rybackim, do którego przypływają charakterystyczne lokalne łodzie wiosłowe gozzi. W zasadzie o każdej porze dnia spotkasz tu rybaków, którzy przybijają do tego portu ze świeżo złowioną ośmiornicą.
To tutaj, rybacy o ogorzałych twarzach, będą odgrywać przed Tobą spektakl czyszczenia owoców morza i ryb, które sprzedają tu później na wagę ... prosto z łodzi. Za piątaka, zaserwują Ci surowe śniadanie, a wszystko to w tle odbijającego się w Adriatyku - Teatro Margherita. Tutaj lekka bryza owiewać będzie Twoją twarz, a niewielkie fale poszeptywać będą do Ciebie kojąco. Jest tu błogo i pysznie.
Najczęstszymi sprzedawanymi są tu ośmiornice, mątwy i jeżowce, ale można też spotkać tutejsze ostrygi i trufle morskie.
N’ Dèrr’a la Lanze jest kwintesencją baresità, wesołego miejsca odwiedzanego przez mieszkańców zarówno rano, jak i wieczorem. Na miejscu znajduje się najbardziej znane i najpopularniejsze miejsce spotkań mieszkańców - El Chiringuito, o którym już wspomniałem. Jest to mały kiosk, w którym można zatrzymać się na piwo i wesołą pogawędkę. Wieczorami roi się tu od ludzi spragnionych swobodnej rozmowy i zabawy z widokiem na morze.
W tym porcie rybackim zawsze był mały bar, który jakieś piętnaście lat temu przyjął nazwę - El Chiringuito, stając się prawdziwą instytucją w mieście, do tego stopnia, że młodsi używają nazwy baru, aby wskazać gdzie znajduje się N' Dèrr'a la Lanze. Bar w tym miejscu istniał tu od "zawsze", a przynajmniej od czasów powojennych.
Miejsce to znajduje się zaledwie kilka minut od Piazza del Ferrarese i Piazza Mercantile, pełnych klubów, pubów i kawiarni. Wieczorny spacer do tego miejsca pozwoli Ci odkryć inne miasto, zanurzone w błyszczącej i radosnej atmosferze. Jeśli będziesz w Bari, koniecznie odwiedź to miejsce.
Bona Sforza d'Aragona może nie była idealną żoną, matką i politykiem, ale o głowę przerastała umiejętnościami rządzenia gnuśnego męża - Zygmunta I Starego i chimerycznego syna - Zygmunta II Augusta i byłoby stokroć lepiej dla Rzeczypospolitej, gdyby to ona dzierżyła pełnię władzy w państwie. Stolica Apulii, jak mało który zakątek Włoch, powiązany jest z historią naszej królowej. To z Bari pochodzi Bona Sforza. Zapraszam Was na wycieczkę śladami Bony.
Bona Sforza urodziła się 2 lutego 1494 r. w Vigevano w Lombardii jako córka Giana Galeazza Sforzy i Isabella d'Aragona. Po przedwczesnej śmierci ojca matka zabrała dzieci i wróciła w rodzinne strony – najpierw osiadła na wyspie Ischia, a w 1502 r. przeniosła się do swego księstwa w Bari. Zamieszkali w Castello Svevo / Castello Normanno-Svevo - Zamek Szwabski / Zamek Normańsko-Szwabski.
Po przybyciu do Bari, księżna Isabella Aragońska i mała Bona udały się bezpośrednio na zamek. Z czasem Isabella przekształciła surowe pomieszczenia wojskowej fortecy w elegancką renesansową rezydencję.
Z polecenia Isabelli, celem wzmocnienia ewentualnej obrony zamku, podwyższono główne wieże, umocniono mury, w których wybito dwa rzędy otworów strzelniczych, wzniesiono baszty i poszerzono fosę. Prace kontynuowano za panowania Bony, czyniąc zamek integralną częścią systemu obronnego miasta, składającego się z bram, murów i czterech fortów: Sant’Antonio, Torrione del Vento, Santa Scholastica i San Domenico.
Przygotowując zamek na powrót królowej Bony do Bari, zamkową kaplicę poświęcono Świętemu Stanisławowi. Odnowiono też część zamku zamieszkiwaną przez królową, do której prowadzą reprezentacyjne schody. Z dziedzińca zamku, na gzymsie na wysokości pierwszego piętra, czytelna jest inskrypcja upamiętniająca ten etap prac: Bona Sfortia Aragoniae regina Poloniae […] anno domini MDLIV, gdzie rok 1554 wskazuje datę zakończenia prac.
Bezpośrednio pod tym napisem znajdują się okna mieszkań niegdyś należących do Bony Sforzy. Niestety oryginalne wyposażenie wnętrz się nie zachowało.
Prace zlecone przez Isabellę obejmowały również przebudowę Palazzo della Dogana, budynku mieszczącego się na Piazza Mercantile, wówczas goszczącego urząd skarbowy. Nad portalem wejściowym widoczne są do dziś herby rodów Sforza, Visconti i Aragona.
Księżna Isabella uczyniła handel głównym źródłem przychodów królewskiego skarbca w Bari. Rozszerzyła przywileje celne na wszystkich zagranicznych kupców, zachęcając lokalnych przedsiębiorców do podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej. Przeprowadzone reformy zapobiegały nadużyciu i obchodzeniu prawa administracyjnego i podatkowego. Obniżono również cła. Mieszkańcy Bari otrzymywali bezpłatną sól z królewskich salin. Ponadto, Isabella wdrożyła na terenie Księstwa pierwsze reformy rolne, kontynuowane później przez Bonę. Rządy obu władczyń uchodziły za sprawiedliwe. Isabella Aragońska, w 1515 roku, w celu zapewnienia stabilności gospodarczej Bari, zrzekła się na rzecz miasta części swoich dochodów osobistych. Ustanowiła też edukację publiczną, zapewniając godziwe wynagrodzenie nauczycielom.
Królowa Bona, osiem lat po śmierci męża, w 1556 r., powróciła do Bari. Bona kontynuowała rozpoczęte przez swoją matkę dzieła. Stworzyła nowatorski sposób gospodarowania poprzez reorganizację urzędów publicznych, wymiaru sprawiedliwości i systemu finansowego. Wszystko to w celu zwiększenia dobrobytu gospodarczego Bari, przeprowadzenia niezbędnych prac użyteczności publicznej i niesienia pomocy ubogim i potrzebującym. W Bari zachował się do dziś ślad po tej działalności Bony. Na tyłach katedry znajduje się studnia wykopana z polecenia Bony, czynna do połowy XX wieku, opatrzona łacińską inskrypcją, nawołującą mieszkańców do korzystania ze źródła: O, ubodzy i spragnieni, przyjdźcie z radością i bez pieniędzy i pijcie wodę, którą udostępniła królowa Polski, Bona.
Rok później, w 1557 roku, została otruta przez swego zaufanego dworzanina Jana Wawrzyńca Pappacodę. Jej szczątki zostały złożone w sarkofagu będącego częścią mauzoleum znajdującym się w absydzie bazyliki Świętego Mikołaja w Bari. Pomnik z białego i czarnego marmuru jest zwieńczony postacią klęczącej kobiety, królowej Bony. Bona jest przedstawiona jako osoba w starszym wieku. U jej boku stoją Święty Mikołaj oraz Święty Stanisław, a u ich stóp znajdują się dwie alegoryczne postacie kobiece, symbolizujące Rzeczpospolitą oraz Księstwo Bari.
Nagrobek Bony Sforzy został wykonany na zamówienie córki Anny Jagiellonki, królowej Polski w latach 1575 – 1586 i zbudowany w Neapolu w latach 1589 – 1595. Mauzoleum obejmowało również cykl fresków usuniętych w pierwszej połowie XX.
Dziś o randze i tytułach spoczywającej w bazylice Świętego Mikołaja w Bariwładczyni, przypomina łaciński epigraf umieszczony na sarkofagu: Bogu Najlepszemu, Największemu. Ku pamięci Bony, królowej Polski – umiłowanej żony Zygmunta I, przepotężnego króla Polski, wielkiego księcia litewskiego, rosyjskiego, pruskiego, mazowieckiego i żmudzkiego – księżnej Bari, księżnej Rossano, córki Gian Galeazzo Sforzy, ksiecia Mediolanu i Isabelli Aragońskiej, która swoimi najszlachetniejszym cnotami dowiodła świetności rodu Alfonsa II, króla Neapolu, a także godności Królewskiej Mości, pomnik ten, wyraz pobożności, wzniosła swej matce, Anna Jagiellonka, królowa Polski, żona Stefana I, która pochowawszy królów: swego ojca, brata i męża oraz trzy siostry, uiszcza również ofiarę na wieczyste msze wypominkowe w roku Pańskim 1593. Żyła 65 lat, siedem miesięcy i dziesięć dni.
Co roku, nocą 6 grudnia, do wielu dzieci na całym świecie przychodzi Święty Mikołaj. Większość wie, kim był prawdziwy Święty Mikołaj a nie ten pan w czerwonym kubraczku z reklam coca-coli. Co jednak łączy postać Świętego Mikołaja z włoskim miastem Bari? Zobaczcie sami.
Święty Mikołaj z Miry
Według średniowiecznych przekazów Mikołaj był biskupem z tureckiej miejscowości Myra (Mira) w regionie Licja (dzisiejsza Anatolia). Mikołaj z Miry urodził się 270 roku, a zmarł 6 grudnia 343 roku, choć oczywiście ta data nie jest pewna. Pochodził z majętnej, kupieckiej, religijnej rodziny i odziedziczył majątek po wcześnie zmarłych rodzicach. Jako młody chłopak przeprowadził się do Myra w Turcji i tam został duchownym, a potem mianowany biskupem.
Swoje życie poświęcił pomocy najbiedniejszym i najbardziej potrzebującym. Ponoć uczestniczył również w soborze nicejskim. Ponoć, bo pierwsze wzmianki o życiu dobrotliwego biskupa pojawiły się dopiero ponad 200 lat po jego śmierci. Współcześnie pamiętany jest jako wspaniały święty dzielący się z potrzebującymi i obdarowujący innych, w szczególności dzieci.
Znana szerszej jest historia, jak Mikołaj z Miry, uratował młode dziewczyny przed przymusem prostytucji z powodu ubóstwa. Ojciec trzech sióstr, który stracił majątek, uważał, że w jego sytuacji materialnej, nie będzie mógł godnie wydać za mąż córek. Wolał zatem przeznaczyć córki na prostytucję. Święty Mikołaj przez trzy dni z rzędu przybywał pod okno ich domu i wrzucał worki pełne złota na posag dla każdej z córek.
Z czasem Święty Mikołaj, stał się jedną z najbardziej czczonych w kościołach różnych wyznań.
Z Turcji do Bari
Gdy na początku XI wieku do Myry zbliżały się tureckie wojska, wenecjanie postanowili wywieźć szczątki Świętego, chcąc ochronić je przed profanacją najeźdźców oraz zapewnić Wenecji opiekę patrona. Wieść o tym dotarła także do baryjskich kupców którzy konkurowali z Wenecją o handel z orientem. Kupcy z Bari postanowili wypłynąć do Myry.
W Myrze, negocjacje kupców z Bari ze strażnikami, udały się dzięki cudom i proroctwom objawionym strażnikom. Gdy strażnicy otworzyli grobowiec odkryli, że kości wydzielają cudowny olej, nazywaną dziśmanną św. Mikołaja. Moc świętego okazała się również w drodze powrotnej do Bari. Wtedy to wielki sztorm powstrzymał złodziei którzy chcieli okraść z relikwii kupców z Bari.
Cenne relikwie Świętego Mikołaja dotarły do Bari w dniu 9 maja 1087 rok. Gdy flota baryjskich kupców, dopłynęła do stolicy Apulii, ciało Świętego Mikołaja uroczyście zniesiono na ląd i złożono je w kościele św. Benedykta.
Po dwóch latach, w 1089 roku, w Bari wybudowano imponującą bazylikę na cześć Świętego Mikołaja i tak złożono tam jego relikwie. Bazylika di San Nicola jest jedną z nielicznych budowli średniowiecznych, jakie przetrwały do czasów współczesnych w praktycznie niezmienionym stanie.
Odwiedzając Bari w dniu 9 maja, uczestniczyć można w uroczystym pokazie wpłynięcia do miasta łodzi i statków a następnie uczestniczyć w uroczystej procesji z figurą Świętego Mikołaja, którą wnosi się do okazałej romańskiej bazyliki.
Według jednej z legend, Święty Mikołaj sam wybrał miejsce swojego wiecznego spoczynku, podczas jednej z wizyt we Włoszech.
Obecność relikwii świętego w Bari realnie wzmacniała pozycję miasta w trudnej sytuacji politycznej i ekonomicznej. Obecność relikwii świętego miało również aspekt duchowy i wizerunkowy dla miasta, gdyż miasto które posiadało relikwię Świętego Mikołaja stało z automatu stawało się miejscem licznych pielgrzymek, co przynosiło jednocześnie duży dochód i rozwój ekonomiczny dla miasta.
Warto odnotować, że wenecjanom również udało się przewieźć mniejsze części relikwii Świętego Mikołaja do Wenecji. Relikwie te spoczęły w kościele św. Mikołaja w Lido. Jednak to Bari stało się miejscem pielgrzymek związane z kultem świętego.
Święty Mikołaj jest niezwykłym świętym również ze względu na to, że jest świętym ekumenicznym.
Prawosławni czczą go jako jednego z najważniejszych świętych. Dla protestantów ten święty to przykład wrażliwości i sprawiedliwości, dlatego też, Święty Mikołaj jest patronem wielu miast w Niemczech i Holandii.
Bari to jedyna miejscowość we Włoszech, gdzie obchody ku czci św. Mikołaja odbywają się dwa razy do roku: w maju, czyli w rocznicę przybycia relikwii do miasta, oraz 6 grudnia – w dniu jego śmieci. Bazylika San Nicola jest największym sanktuarium świętego Kościoła katolickiego i prawosławnego.
Według legendy, jeśli 6 grudnia, panna przyjdzie do krypty kościoła, gdzie spoczywają relikwie świętego i trzy razy okrąży kolumnę, to w ciągu roku znajdzie męża. Natomiast kilka dni później, 9 maja, rektor bazyliki, przez otwór w sarkofagu specjalną chochlą pobiera ok. 3 szklanek manny wydobywającej się z kości świętego. Pielgrzymi mogą zabrać ją w małej ampułce zawierającej niewielką ilość cudownej substancji rozpuszczonej w wodzie święconej.
Za XII-wiecznym cyborium ołtarza głównego bazyliki, na wklęsłej ścianie absydy, od 1593 roku znajduje się grobowiec z białego i czarnego marmuru Bony Sforzy, żony Zygmunta Starego i matki Zygmunta Augusta. Więcej o samej królowej Bonie napiszę w osobnym wpisie.
Jak obchodzi się 6 grudnia w Bari
Świętowanie 6 grudnia w Bari rozpoczyna się już o 5 rano mszą świętą, która jest powtarzana każdej godziny aż do 18-tej. Po ostatniej mszy świętej ma miejsce procesja z figurą świętego po uliczkach starego miasta. Procesji towarzyszą śpiewy oraz specyficzny chód osób niosących statuę świętego, który przypomina bujanie.
Dzień Świętego Mikołaja rozpoczyna okres świąteczny w mieście. Na ulicach pojawiają się kolorowe światełka, witryny sklepowe zmieniają wystrój, a w cukierniach można zjeść świąteczne ciasta i napić się gorącej czekolady. W zaułkach starego miasta już od tego dnia można spotkać szopki bożonarodzeniowe.
To także tego dnia, miasto oficjalnie rozpoczyna okres świętowania, rozświetlając ogromną choinkę na Piazza del Ferrarese. Towarzyszą temu śpiewy i pokaz świateł.
.JPG "Lungomare Bari")
.JPG "Lungomare Bari")
.jpg "Lungomare e Murat Bari")
.jpg "Lungomare e Murat Bari")
.jpg "Charakterystyczne lokalne łodzie wiosłowe gozzi")
.jpg "Charakterystyczne lokalne łodzie wiosłowe gozzi")
.jpg "N’ Dèrr’a la Lanze. Port rybacki w Bari")
.jpg "Nagrobek Bony Sforzy")
.jpg "Nagrobek Bony Sforzy Bari")
