Blog dla ludzi aktywnych i ciekawych świata. Zobacz świat Okiem Obiektywu i przekonaj się ile świat może nam zaoferować. Sprawdzam ciekawe miejsca, wydarzenia i atrakcje z różnych zakątków świata. Odkrywam historię miejsc i ludzi. Cofamy się w czasie. Podróże, relacje, porady praktyczne, wskazówki, interaktywne mapy, zdjęcia i filmy.
Okiem Obiektywu to styl życia, który sprawia, że na co dzień czuje się po prostu dobrze. Okiem Obiektywu to przede wszystkim słuchanie pragnień, planowanie działań i realizacja marzeń. To tu znajdziesz, bogactwo motywujących opowieści i użytecznych porad. Pozwól się zainspirować i znajdź swój styl - styl widziany Okiem Obiektywu
Jesteś na Dolnym Śląsku i szukasz pomysłu na wycieczkę niedaleko południowej granicy? Świetnym pomysłem na taki wyjazd będzie Skalne Miasto Adršpach w Czechach. Miejsce, które zachwyca na każdym kroku. Zapraszam na wycieczkę.
Położone tuż przy granicy polsko-czeskiej, na terenie Narodowego Rezerwatu Przyrody, Skalne Miasto w Czechach przyciąga jak magnes. Nic dziwnego, bo Adrspach w Górach Stołowych jest prawdziwym unikatem.
Skalne miasto to tak naprawdę dwa rejony – Adršpašské skály i Teplické skály, które połączone są trasą turystyczną. W skład Skalnego Miasta wchodzi również kilka innych atrakcji znajdujących się na obrzeżach rezerwatu, na przykład pozostałości zamku Adršpach. Większość turystów odwiedza najpopularniejszą i najpiękniejszą część Skalnego Miasta, czyli Adršpašské skály. Jednak zdecydowanie polecam zapuścić się również w inne rejony tego pięknego miejsca.
Adršpašské skály - informacje praktyczne
Wstęp do Skalnego Miasta Adrspach jest płatny. Co ważne, bilety można kupić online i uniknąć stania w kolejce do kasy. Poza tym, online jest taniej! Aktualny cennik znaleźć możecie na stronie: https://www.adrspasskeskaly.cz/
Skalne Miasto tworzą formy skalne, zbudowane z piaskowca. Nie są jednak małe i ciasne, jak np. Błędne Skałyo których już pisałem.
Wchodząc do narodowego rezerwatu przyrody Skał Adrszpasko-Teplickich, przechodzimy do innego, bajkowego świata. To tu najwyższa forma skalna Kochankowie (czes. Milenci) osiąga wysokość 81,4 metrów, a najwęższe przejście między skałami ma tylko 50 centymetrów szerokości.
Najsłynniejszą atrakcją Skalnego Miasta to Gotycka Brama, formacje takie jak Dzban, Wielka Panorama czy wodospad.
Narnia w Skalnym mieście?
Warto też dodać, że twórcy Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa kręcili kilka ujęć w Adrszpaskim Parku Narodowym. Niestety dość trudno znaleźć te miejsca w samym filmie, a przez to odnaleźć na miejscu. W każdym razie Skalne Miasteczko nawet i bez filmu to miejsce warte odwiedzenia.
Jednym z wyjątków jest Brama Gotycka (Gotická branka). Wybudowano ją w 1839, a wykonanie zlecił baron Ludvik Karel Nadherny. W filmie widzimy ją, gdy pan bóbr i dzieci idą przez Narnię.
Ida, Tango, Ziemia obiecana, Zimna wojna to tylko część tytułów, do których zdjęcia nakręcono w Łodzi. Odkryj filmową historię miasta idąc jedyną w Polsce filmową ścieżką Oscarową. Zapraszam na spacer.
Szlak Łodzi Miasta Filmu UNESCO to propozycja dla miłośników kina, ale także dla tych, którzy podczas zwiedzania Łodzi, chcieliby poznać jego filmową historię i odwiedzić miejsca, w których powstały sceny do najważniejszych filmów polskiej kinematografii. Szlak pozwala odkryć filmowe dziedzictwo Łodzi, miasta należącego do Sieci Miast Kreatywnych UNESCO w dziedzinie filmu.
Szlak wiedzie przez miejsca, w których powstały sceny filmów realizowanych w Łodzi, od czasów powojennych do dzisiaj. Można go przemierzać korzystając z gotowych propozycji lub samodzielnie eksplorować wg tytułów filmów lub lokacji, w których realizowane były konkretne sceny.
Łódź Oscarowa wiedzie przez miejsca realizacji filmów uhonorowanych nagrodą Amerykańskiej Akademii Filmowej lub do niej nominowanych (łącznie 10 obiektów). Od kamienicy, w której mieszkała filmowa ciotka Idy - Wanda Gruz, aż do Parku Staromiejskiego, pod którym, w kanałach rzeki łódki, rozgrywały się sceny filmu nominowanego do Oscara pt. W ciemnościAgnieszki Holland.
Po drodze, warto wejść do Muzeum Miasta Łodzi i zobaczyć prawdziwą statuetkę Oscara, przyznaną twórcom filmu dokumentalnego Artur Rubinstein - l'amour de la vie, o utalentowanym i sławnym w świecie łódzkim Artyście.
Drewniane kościoły kojarzą się nam z z Podhalem, Małopolską, czy Podkarpaciem. Drewniane kościoły możemy spotkać także w innych częściach polski - między innymi w woj. Kujawsko-Pomorskim. Dziś zapraszam Was na wycieczkę do drewnianego kościoła w Przypuście pow. Aleksandrowski
Dzisiejszy Przypust to niewielka wieś leżąca na południe od Nieszawy. Żeby tam trafić, trzeba pokonać albo zdezelowaną, dziurawą ulicą Narutowicza (bezpośrednio z Nieszawy), albo bezpośrednio ulicy Warszawskiej.
Wieś Przypust powiat Aleksandrowski
Historia wsi jest niezwykle ciekawa. Już w wieku XI-XII istniał tu gród, który miał na celu kontrolę przeprawy na Wiśle. Stąd zresztą wzięła się nazwa Przypust. Po raz pierwszy nazwa ta pojawiła się w tak zwanym falsyfikacie mogileńskim, dokumencie napisanym w połowie XII wieku.
Na mapie z lat 30. dziewiętnastego wieku (Topograficzna karta Królestwa Polskiego) dokładnie widać zaznaczoną przeprawę promową na Wiśle.
Przez pewien czas cichy i niepozorny Przypust był nawet miastem. 14 października 1274 roku żona księcia Kazimierza Konradowica, Eufrozyna (matka Władysława Łokietka) wystawiła dokument, w którym zawarła kontrakt na założenie miasta z niejakim Gocwinem, synem Derwinda.
Jest to o tyle ważne, że lokacja miasta mogła oznaczać, że gród w Przypuście w tym okresie już nie funkcjonował.
Przypust po raz kolejny błysnął we wrześniu roku 1410. Po powrocie wojsk polski-litewskich z Prus po nieudanym oblężeniu Malborka w Przypuście wybudowano most łyżwowy, przez który przeprawił się Władysław Jagiełło ze swoimi wojskami. Był to ten sam most, który wcześniej potajemnie zmontowano w Czerwińsku.
Przypust prawa miejskie utracił w roku 1460. W akcie lokacyjnym Nieszawy Kazimierz Jagiellończyk nadaje temu miastu wieś Przypust.
Kościół świętych Stanisława i Marii Magdaleny w Przypuście
Kościół w Przypuście po raz pierwszy wzmiankowany był od 1321 roku. Nie oznacza to jednak, że wcześniej nie było tu jakiegoś kościoła. Biorąc pod uwagę bogatą historię wsi, jest to bardzo prawdopodobne.
Kościół pod wezwaniem Świętego Stanisława Biskupa i Świętej Marii Magdaleny jest znacznie młodszy niż Przypust. Pochodzi z Nowogródka niedaleko Golubia-Dobrzynia. Do Przypustu trafił w roku 1779.
Restaurowany był w latach 50. ubiegłego wieku. Obecnie jest wykorzystywana sporadycznie. Msze w kościele odprawiane się tylko parę razy w roku.
Budowla jest drewniana, jednonawowa, posiada konstrukcję zrębową. Świątynia jest orientowana, do jej budowy zostało użyte drewno modrzewiowe. Prezbiterium kościoła jest mniejsze w stosunku do nawy, zamknięte trójbocznie, z boku jest umieszczona zakrystia. Z przodu nawy znajduje się kruchta. Budowlę nakrywa dach dwukalenicowy, pokryty gontem, na dachu jest umieszczona ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę. Jest ona zwieńczona stożkowym blaszanym dachem hełmowym z latarnią. Wnętrze nakryte jest stropami płaskimi z fasetą. Chór muzyczny jest podparty dwoma słupami z wystawką w części centralnej i prospektem organowym wykonanym pod koniec XVIII wieku. Do wyposażenia świątyni należą m.in.: ołtarz główny, dwa ołtarze boczne i konfesjonał w stylu rokokowo–klasycystycznym pochodzące z około 1800 roku, ambona w stylu rokokowym, powstała pod koniec XVIII wieku oraz dwie ławy kolatorskie w stylu późnorenesansowym wykonane około 1600 roku.
Przypust w Całej Jaskrawości Edwarda Stachury
Szczególne miejsce w twórczości Edwarda Stachury zajmuje region, obecnie kujawsko-pomorski, do którego przeprowadził się z rodziną. Nawet po wyprowadzce z domu poeta wielokrotnie powracał w swoje rodzinne strony, także w pisarstwie nie da się nie zauważyć licznych miejsc wymienianych i opisywanych przez niego. W Dziennikach. Zeszytach podróżnych i w książkach są to: Bydgoszcz, Toruń, Grudziądz, Włocławek, Płock oraz miejsca im przyległe, ponadto do najczęstszych z nich należą: Aleksandrówek (obecnie Łazieniec), Aleksandrów Kujawski, Nieszawa, Odolion, Ciechocinek, Przypust itd. Owe miejsca stały się inspiracją i stanowiły jeśli nie kanwę, to duży materiał do napisania jego książek (między innymi są to dialogi zasłyszane na dworcach, przy kioskach z piwem, w różnego typu lokalach, parkach). Pieczołowicie oddane opisy miejsc i ludzi w dużej mierze przyczyniły się do odbioru jego książek przez czytelników jako autentycznych, nawet jeśli nazwy miejscowości były żartobliwie zmienione na Laksandrów, Mediolan lub na Zagubin, Niszawę czy kurort. Każdy kto zna twórczość literacką Stachury, w tym Całą jaskrawość, na pewno miał ochotę, żeby sprawdzić, czy wymienione i opisane miejsca w książce istnieją naprawdę, porównać je z rzeczywistością.
Drewniany Kościół w Przypuście został opisany przez Edwarda Stachurę, na kartach jego pierwszej powieści pod tytułem Cała jaskrawość (pierwsze wydanie 1969 r.). Kościół opisuje tak:
Przeskoczyliśmy strumień, weszliśmy na drugie zbocze wąwozu, potem okrążyliśmy pole oziminy i doszliśmy do modrzewiowego kościółka. Zamknięty był. Przez dziurkę od klucza można czasami więcej zobaczyć, niż przez szeroko rozwarte podwoje, ale nie był to ten przypadek. Jakiś starszy chłop przyszedł do nas, powiedział dzień dobry, i że jak chcemy, to może nam otworzyć. Powiedzieliśmy dzień dobry, i że jak ma klucz, to niech nam otworzy. Pięknie było w kaplicy. Piękny barokowy ołtarz, chór, stalle. I ten słynny chłód. Grająca pozytywka była też, ale akurat nie grająca, bo zepsuta, więc szkoda. Wychodząc dałem piątaka do skarbonki na cele konserwacji i piątaka chłopu-klucznikowi. On nam jeszcze pokazał przed kościółkiem niedawno odkrytą mogiłę jakiegoś powstańca, wysokiego podobno oficera, ale nie wiedział jak się nazywał i z którego powstania.
Czy wiecie, że pod naszym nosem rosną polskie lasy deszczowe?
Są to lasy łęgowe, związane głównie z dolinami rzek i potoków. Spośród wszystkich europejskich lasów, łęgi należą do jednych z najbogatszych siedlisk życia zwierząt i roślin. Zapraszam do lasu deszczowego w Nieszawie w województwie Kujawsko-Pomorskim.
Lasy łęgowe zwane krótko łęgami są to miejsca przetrwania i bytowania wielu unikalnych gatunków roślin i zwierząt. To nasze najbogatsze a jednocześnie najbardziej zagrożone zbiorowiska leśne. Mówi się, że lasy łęgowe to zielone płuca ziemi, wchłaniają znaczne ilości emisji CO2. Stanowią siedlisko chronione przez Unię Europejską w ramach sieci Natura 2000.
Warunkiem prawidłowego funkcjonowania typowych łęgów są coroczne krótkookresowe zalewy. Tak jest w przypadku występujących nad większymi rzekami łęgów jesionowo-wiązowych. Spośród drzew najlepiej czują się w nich topole, jesiony, wiązy i dęby, a więc gatunki o największych wymaganiach siedliskowych. Las ten stanowi ostoję ogromnego bogactwa form życia, wyraźnie odróżniającą się na tle porastających zbocza buczyn, dąbrów i świerczyn.
