Pulo di Altamura to jedno z najciekawszych miejsc jakie możesz odkryć w sercu Parku Narodowego Alta Murgia. Pulo di Altamura jest największym krasowym zapadliskiem na płaskowyżu Alta Murgia i wygląda naprawdę majestatycznie. Żałuję, że w dniu w którym to miejsce odwiedziliśmy, panowały fatalne warunki atmosferyczne. Pulo di Altamura to wspaniały naturalny amfiteatr.
Cud natury z tysiącletnią przeszłością, co do którego jednak wciąż jest niewiele niejasności
Wśród najczęściej powtarzanych hipotez, Pulo do Altamura powstało w wyniku podwójnego działania chemicznego i mechanicznego wody w górotworze o charakterze wapiennym, na zasadzie zjawiska zwanego zjawiskami krasowymi.
Lorenzo Giustiniani w swojej pracy Dizionario geografico del Regno di Napoli (1797) zasugerował, że Pulo di Altamura mogło powstać w wyniku podziemnego ognia (po włosku: fuoco sotterraneo) i trzęsień ziemi, stawiając w ten sposób hipotezę o genezie tektonicznej i wulkanicznej.
Wcześniej kilku innych naukowców i geologów cytowało tylko naturalne zagłębienie w pobliżu Altamury. Przyrodnik Giuseppe Maria Giovene (1784) zauważył, że w przeciwieństwie do Pulo di Molfetta, jaskinie Pulo di Altamura nie zawierają saletry. Między innymi Flores (1899) stwierdził, że słyszał o dużej dolinie znajdującej się w pobliżu Altamury. T. Vespasiani (1901) również cytował doline.
Pierwsze gruntowne badania naukowe nad Pulo di Altamura (do tej pory zupełnie nieznane geologom i przyrodnikom) przeprowadził Carmelo Colamonico (1917), który jako pierwszy sformułował spójną teorię naukową na temat pochodzenia doliny.
Sformułowano kilka hipotez na temat pochodzenia tej doliny, z których niektóre są bardziej prawdopodobne niż inne, ale prawie wszystkie z nich opierają się na procesach krasowych. Niektóre pseudonaukowe teorie błędnie identyfikują pochodzenie doliny z meteorytem lub nieokreślonymi zjawiskami osiadania.
Pochodzenie Pulo di Altamura, jak również innych dolin w Apulia pulicchio di Gravina, pulo di Molfetta, Gurio Lamanna, grobowiec Tre Paduli, można łatwo wytłumaczyć procesami krasowymi, czyli podwójnym działaniem (mechanicznym i chemicznym) wody deszczowej na silnie spękanej skale wapiennej płaskowyżu Murge.
Sama skała wapienna jest wysoce nieprzepuszczalna, ale jeśli jest mocno spękana, wykazuje wysoką przepuszczalność, umożliwiając przenikanie wody deszczowej, fizyczną erozję skały, a także reakcję chemiczną z nią.