Witajcie, szlachetni wojownicy i miłośnicy historycznych bojów! Dzisiaj chciałbym podzielić się z Wami niezwykłą opowieścią o Zamku w Golubiu-Dobrzyniu - twierdzy pełnej rycerskich historii. Przygotujcie się na niezapomniane emocje i podróż w czasie, gdy przeniesiemy się do epoki pełnej honoru, walki i odwagi.
Ten majestatyczny konwentualny zamek krzyżacki, wzniesiony w XIII i XIV wieku na wzgórzu, odznacza się stylowym połączeniem gotyku i renesansu. Tutaj panuje duch średniowiecza, a każdy kamień opowiada swoją historię.
Historia zamku rozpoczyna się w trudnych czasach, kiedy to drewniany gród strzegł strategicznej przeprawy przez rzekę Drwęcę. Jednak wraz z nadejściem XIII wieku, zamek powstał z inicjatywy pruskiego mistrza krajowego, Konrada Sacka. Przez wieki był miejscem bohaterskich zmagań, gdzie rycerze odnajdywali swoje przeznaczenie na polu walki.
Wielkie bitwy i heroiczne czyny rozegrały się na dziedzińcu zamku. W czasie słynnej bitwy pod Grunwaldem w 1410 roku, część zakonnych rycerzy zebrała się na zamku, a ich komtur, Nicolaus Roder, był jednym z tych, którzy złożyli najwyższą ofiarę. Oblegany i broniony zaciekle, zamek przetrwał wiele oblężeń i prób zdobycia.
Późniejsze lata przyniosły zmiany i renowacje, a zamkiem opiekowali się królowie i królewny. W XVII wieku przeszedł przez ręce królewny Anny Wazówny, która nadała mu nowy blask. W kolejnych wiekach, mimo zniszczeń wojennych, zamek odbudowywano, dając mu nowe życie.
Dzisiaj możemy odkrywać jego tajemnice i słuchać historii, które przenikają mury zamku. Muzeum, które mieści się w jego wnętrzach, zabierze nas w podróż przez wieki. Tutaj możemy podziwiać eksponaty z przeszłości, bronię, zbroje i artefakty, które przypominają nam o bohaterskich czynach minionych czasów.
Zamek w Golubiu-Dobrzyniu to nie tylko muzeum, ale także miejsce, w którym ożywa duch średniowiecznej walki. Rekonstrukcje historyczne, w tym turnieje rycerskie, dają nam możliwość doświadczenia dawnych tradycji i emocji, które towarzyszyły rycerzom na arenie. To niezapomniane widowisko, gdzie wspaniali wojownicy staczają heroiczne pojedynki, wypełniając przestrzeń zamku odważnym rykiem i hukiem oręża.
Przybycie na zamek to jak przeniesienie się w czasie. Wyobraźcie sobie paradę rycerzy, ich okazałe zbroje błyszczące na słońcu, a piękne damy zasiadające na trybunach, zachwycone widowiskiem. Emocje są w powietrzu, a adrenalina pulsuje w żyłach.
Jeśli jesteś miłośnikiem historii, rycerzy, Zamku w Golubiu-Dobrzyniu nie możesz przegapić. To miejsce, gdzie każdy kawałek kamienia ma swoją historię, a atmosfera męstwa i walki wciąż żyje. O tym wspaniałym zamku możemy być pewni, ponieważ jest on jednym z najlepiej zachowanych średniowiecznych zamków krzyżackich w Polsce, co czyni go niezwykle wiarygodnym i cennym zabytkiem.
Wejdź przez bramy zamku, zanurz się w przeszłości i pozwól, aby duch rycerstwa dotknął Twojej duszy.
Do zobaczenia w świecie rycerskich przygód na Zamku w Golubiu-Dobrzyniu!
The English version of this post can be found at the bottom of the page.
Twierdza Srebrna Góra to absolutnie unikatowa atrakcja turystyczna. Stworzona do ochrony Przełęczy Srebrnej przed wrogimi najazdami, jest teraz jedną z najważniejszych atrakcji Dolnego Śląska. Odwiedzenie Twierdzy to obowiązkowy punkt dla wszystkich, którzy przyjeżdżają podziwiać atrakcje Gór Sowich. Twierdza Srebrnogórska to także największa i najwyżej położona twierdza górska w całej Europie. Miejsce koniecznie trzeba zobaczyć. Zapraszam na wycieczkę.
Historia Twierdzy Srebrna Góra
W 1740 roku, Śląsk, który obejmował obszar Srebrnej Góry, został podbity przez Królestwo Pruskie. Wówczas król Fryderyk II Wielki zlecił wzniesienie imponującej twierdzy, składającej się z sześciu fortów. W roku 1765 rozpoczęto prace nad budową Srebrnogórskiej Twierdzy.
Do umiejscowienia twierdzy wybrano dwie dominujące nad przełęczą góry - Forteczną (Warowną) Górę oraz Ostróg. Budowa postępowała z imponującym tempem, zaledwie po 12 latach, w roku 1777, ukończono projekt. Srebrna Góra stała się wówczas największą twierdzą górską w Europie, zajmując obszar o powierzchni ponad 100 hektarów i rozciągając się na długość 3 kilometrów.
Pierwszymi elementami kompleksu były centralne struktury, w tym charakterystyczny, wysoki Donjon oraz bastiony pomocnicze, takie jak Kleszczowy, Nowomiejski, Gwiaździsty, Górny i Dolny. W miarę postępu prac, dodawano kolejne fortyle i wzmacniano już istniejące konstrukcje. Całkowita powierzchnia zabudowań twierdzy Srebrna Góra wyniosła bee 106 hektarów.
Jej zadaniem była obrona granic prowincji śląskiej przed potencjalnym atakiem ze strony Austrii. Wpisała się do systemu umocnień, który obejmował powstałe wcześniej twierdze w Świdnicy, Kłodzku i Nysie.
Twierdza Srebrna Góra pozostała niezdobyta. Kilkukrotnie stawała w pogotowiu, ale w rzeczywistości doszło do tylko jednego jej oblężenia - podczas wojen napoleońskich. Wtedy u jej stóp stanęło wojsko francuskie pod dowództwem Hieronima Bonaparte.
Niewielka załoga twierdzy skutecznie stawiała opór wojskom francuskim, które otrzymały wsparcie m.in. od polskich ułanów z Legii Nadwiślańskiej. Dzięki temu, aż do podpisania pokoju w Tylży, Srebrna Góra pozostała niezdobyta. Po otrzymaniu wieści o zawarciu pokoju, wojsko francuskie opuściło obszar twierdzy.
W 1867 roku podjęto decyzję o rozbrojeniu przestarzałej i już niepotrzebnej twierdzy. Pierwszego października tego roku wojsko uroczyście opuściło zabudowania, a militarny etap w historii twierdzy dobiegł końca. W późniejszym okresie, w budynkach obiektu, znalazły się pruskie więzienia.
Podczas II wojny światowej na terenie twierdzy istniał obóz jeniecki, do którego trafili również polscy oficerowie. Niektórym z nich udało się uciec z obozu, a jeden z tych oficerów w swojej odważnej ucieczce dotarł aż do Syrii.
W 1944 roku rozpoczęto drążenie podziemnych korytarzy o nieznanym przeznaczeniu w okolicach twierdzy. Trzeciego marca 1945 roku, na forteczne wzgórze, przybyła kolumna ciężarówek nazistycznych oddziałów. Wówczas mieszkańcy Srebrnej Góry zostali zmuszeni do pozostania w swoich domach, pozbawieni możliwości opuszczenia ich.
Pewien czas później odnotowano wybuch, który mógł być związany z próbami ukrycia wejścia do sieci podziemnych korytarzy. Teoria ta nie została potwierdzona w badaniach przeprowadzonych na terenie twierdzy, ale jednocześnie nie można jej całkowicie wykluczyć.
"Srebrna Góra Fortress is an absolutely unique tourist attraction. Originally built to protect the Silver Pass from hostile invasions, it is now one of the most significant landmarks in Lower Silesia. Visiting the fortress is a must for anyone who comes to admire the attractions of the Owl Mountains. Srebrna Góra Fortress is also the largest and highest mountain fortress in all of Europe. This place is a must-see. Join me on a tour!
Srebrna Góra Fortress
The history of Srebrna Góra Fortress dates back to 1740 when Silesia, including the area of Srebrna Góra, was conquered by the Kingdom of Prussia. King Frederick II the Great ordered the construction of an impressive fortress consisting of six forts. Construction of the Srebrna Góra Fortress began in 1765.
Two dominant hills, Fortecza Góra and Ostróg, were chosen as the location for the fortress. The construction progressed at an impressive pace, and in just 12 years, by 1777, the project was completed. Srebrna Góra became the largest mountain fortress in Europe, covering an area of over 100 hectares and stretching for 3 kilometers.
The central structures, including the distinctive and towering Donjon, as well as auxiliary bastions like Kleszczowy, Nowomiejski, Gwiaździsty, Górny, and Dolny, were the first elements of the complex. Additional forts were added as construction progressed, and existing structures were reinforced. The total area of the Srebrna Góra Fortress reached 106 hectares.
Its purpose was to defend the borders of the Silesian province from potential attacks by Austria. It became part of a fortification system that included previously built fortresses in Świdnica, Kłodzko, and Nysa.
Srebrna Góra Fortress - Lower Silesia
The fortress remained unconquered throughout its history. It was on alert several times, but there was only one actual siege during the Napoleonic Wars when French forces under the command of Jerome Bonaparte approached its walls.
A small garrison of the fortress successfully resisted the French forces, who received support from Polish lancers of the Vistula Legion. Thanks to this resistance, Srebrna Góra remained unconquered until the signing of the Treaty of Tilsit, after which the French forces withdrew from the area.
In 1867, a decision was made to disarm the outdated and no longer necessary fortress. On October 1st of that year, the military ceremoniously vacated the buildings, marking the end of the military era in the fortress's history. Later, the buildings of the complex were repurposed as Prussian prisons.
During World War II, a prisoner-of-war camp existed within the fortress, which also housed Polish officers. Some of them managed to escape from the camp, and one of these officers, in a daring escape, made it all the way to Syria.
Srebrna Góra Fortress
In 1944, underground tunnels of unknown purpose were dug in the vicinity of the fortress. On March 3, 1945, a column of Nazi trucks arrived at the fortress hill. At that time, the residents of Srebrna Góra were forced to stay in their homes, deprived of the ability to leave.
Some time later, an explosion was recorded, which could have been related to attempts to conceal the entrance to the underground tunnel network. While this theory was not confirmed in studies conducted at the fortress, it also cannot be completely ruled out."
Jest rok 1734. Miasto Gdańsk przyjęło w swoich murach króla Stanisława Leszczyńskiego. Miasto obległy siły rosyjskie i saskie. W twierdzy Wisłoujście walczyła załoga gdańska wsparta przez szwedzkich ochotników i francuskich sojuszników obozujących na Westerplatte.
Jest rok 1734. Miasto Gdańsk przyjęło w swych murach króla Stanisława Leszczyńskiego. Miasto obległy siły rosyjskie i saskie
We wrześniu 1939 r. Francuzi nie mieli ochoty "umierać za Gdańsk". 280 lat temu - również nie za bardzo, ale byli tacy, którzy polegli w walce, a to na Westerplatte. Mieli dać odsiecz przebywającemu w mieście królowi Stanisławowi Leszczyńskiemu. Najgorliwiej walczył Louis Robert Hippolyte de Bréhan hrabia de Plélo.
Można bez wielkiej przesady stwierdzić, że hrabia otrzymał do wykonania misję samobójczą. Król Stanisław Leszczyński był teściem Ludwika XV, króla Francji. Próba odzyskania polskiego tronu w 1733 r. powiodła się dzięki pieniądzom z Paryża, ale na krótko. Doszło do wojny między zwolennikami Leszczyńskiego i konkurencyjnego króla Augusta III Sasa. Tego drugiego wsparła militarnie i politycznie Rosja. Leszczyński musiał uciekać z Rzeczpospolitej.
2 października 1733 r. dotarł do silnie ufortyfikowanego Gdańska, gdzie uzyskał ochronę oraz wsparcie ówczesnych władz
2 października 1733 r. dotarł do silnie ufortyfikowanego Gdańska, gdzie uzyskał ochronę oraz wsparcie ówczesnych władz. Było to wbrew praktyce stosowanej przez gdańszczan od czasów króla Stefana Batorego, która nakazywała czekanie na rozwój wydarzeń i opowiedzenie się po stronie tego kandydata do polskiego tronu, który pierwszy dokona aktu koronacji.
W roku 1697 gdańszczanie nie poparli księcia Contiego jako kandydata do tronu Rzeczpospolitej, zgłoszonego przez Francję
Było to ryzyko, ale dyktowane dość świeżymi doświadczeniami miasta na ówczesnej arenie polityki międzynarodowej. W roku 1697 gdańszczanie nie poparli księcia Contiego jako kandydata do tronu Rzeczpospolitej, zgłoszonego przez Francję. Skończyło się to dla miasta restrykcjami wprowadzonymi przez króla Ludwika XIV.
Leszczyński czeka - Gdańsk razem z nim
Opowiedzenie się po stronie Stanisława Leszczyńskiego miało poważne konsekwencje. Armia rosyjska ruszyła na Gdańsk. Władze miasta jesienią 1733 r. przeprowadziły w pilnym trybie przygotowania do obrony - wzmocniono i rozbudowano fortyfikacje. Rosjanie podeszli pod Gdańsk na początku lutego 1734 r., i wkrótce zażądali kapitulacji miasta i wydania Stanisława Leszczyńskiego. Miasto odrzuciło to ultimatum - rozpoczęło się oblężenie.
Opowiedzenie się po stronie Stanisława Leszczyńskiego miało poważne konsekwencje. Armia rosyjska ruszyła na Gdańsk
Gdańsk, podobnie jak Leszczyński, liczył na odsiecz wojsk Ludwika XV. Nadzieje te wzmacniało polityczne przedstawicielstwo Francji, która miała w Gdańsku swojego ambasadora - hrabiego Antoina-Felixa de Montiego. Czas jednak mijał, a sytuacja stawała się coraz trudniejsza. Miasto miało do dyspozycji 6,5 tys. żołnierzy, wspieranych przez 8 tys. uzbrojonych mieszczan. Wojska rosyjskie liczyły co najmniej 40 tys. ludzi. Pod koniec kwietnia dostarczono im 64 armaty - rozpoczął się regularny ostrzał Gdańska z pobliskich wzgórz.
24 maja 1734 r. Francja przysłała drogą morską 2,5 tys. żołnierzy, którzy wylądowali na Westerplatte. Ta liczba i tak nie była w stanie pomóc miastu. Do tego Francuzi musieli najpierw przebić się przez pierścień sił rosyjskich, które otaczały Gdańsk.
Nieostrożny i nadgorliwy hrabia de Plélo
Dowódca francuskiego korpusu był w randze pułkownika. Nazywał się Louis Robert Hippolyte de Bréhan hrabia de Plélo. Był francuskim wojskowym i dyplomatą - ambasadorem w Kopenhadze w latach 1729–1734.
Dowódca francuskiego korpusu był w randze pułkownika. Nazywał się Louis Robert Hippolyte de Bréhan hrabia de Plélo
27 maja oddziały francuskie od strony Westerplatte podjęły próbę przedarcia się do Gdańska przez rosyjskie umocnienia.
27 maja oddziały francuskie od strony Westerplatte podjęły próbę przedarcia się do Gdańska przez rosyjskie umocnienia
Według pamiętników markiza d’Argenson, który już w 1720 r. był generałem-porucznikiem armii królewskiej: "Hrabia de Plélo dowodził trzema batalionami (ok. tysiąc pięćset żołnierzy), usiłując bronić miasta, ale ze względu na ogromną przewagę Moskali, blisko trzydzieści tysięcy nieprzyjaciół, nie było szans na powodzenie. Pomimo tego, hrabia de Plélo walczył dzielnie do końca. Mimo ran, ociekający krwią, trzykrotnie prowadził atak, próbując podnieść na duchu naszych żołnierzy, którzy widzieli bezsens dalszej walki. Zginął po odniesieniu piętnastu ran.
Mimo ran, ociekając krwią, trzykrotnie prowadził atak, próbując podnieść na duchu naszych żołnierzy, którzy widzieli bezsens dalszej walk
Nie wiadomo, na ile markiz d’Argenson upiększył wizerunek poległego oficera. Być może przemilczał jedynie okoliczności śmierci. Według źródeł z epoki, gdy atak się załamał, Francuzi zaczęli się wycofywać w popłochu. Hrabia de Plélo próbował opanować sytuację. Usiłował zatrzymać uciekających żołnierzy i został zastrzelony przez. jednego ze swoich podkomendnych - grenadiera, który nie chciał podporządkować się woli dowódcy. Strona francuska oficjalnie stwierdziła, że hrabia zginął wskutek swojej nieostrożności i nadgorliwości. Rosjanie wydali zwłoki. Pogrzeb odbył się w Bretanii, skąd pochodził brawurowy oficer. W chwili śmierci miał 35 lat.
Gdańsk na kolanach, Leszczyński - ucieka
Dziś można tylko spekulować, co powodowało hrabiego de Plélo. Na pewno rozumiał, że te 2,5 tys. żołnierzy niewiele wskóra przeciwko rosyjskiemu oblężeniu. Był to czas, gdy w systemie etycznym szlachty i oficerów karierę zaczęła robić świecka idea honoru. De Plélo prawdopodobnie nie wyobrażał sobie, że mógłby wrócić do Francji jako dowódca nieudanej misji. Miał wszak pomóc Stanisławowi Leszczyńskiemu - teściowi króla Ludwika XV, ojcu królowej Marii.
Francuski korpus po śmierci hrabiego de Plélo nie kwapił się do walk
Francuski korpus po śmierci hrabiego de Plélo nie kwapił się do walki. Skapitulował przed Rosjanami 23 czerwca 1734 r. Dzień później poddała się także Twierdza Wisłoujście. Sytuacja Gdańska stała się beznadziejna.
W nocy z 27 na 28 czerwca Stanisław Leszczyński w przebraniu chłopa wymknął się z miasta i przedostał do Prus. Stamtąd - dotarł do Francji
W nocy z 27 na 28 czerwca Stanisław Leszczyński w przebraniu chłopa wymknął się z miasta i przedostał do Prus. Stamtąd - dotarł do Francji
Stanisław Leszczyński jako teść króla Ludwika XV po ucieczce z Gdańska spadł na przysłowiowe cztery łapy. Został dożywotnim władcą bogatego Księstwa Lotaryngii i w niczym nie przypominał Sarmaty z patriotycznych wyobrażeń Polaków. Dożył prawie 90 lat.
Gdańsk przez tydzień negocjował warunki kapitulacji - ostatecznie doszło do niej 9 lipca 1734 r. Istniejąca od przeszło 300 lat republika miejska po raz pierwszy i ostatni w swojej historii doznała porażki i musiała poddać się wojskom nieprzyjaciela.
Gdańsk uznał elekcję Augusta III na tron Rzeczpospolitej, a także zapłacił Rosji ogromną kontrybucję w wysokości 1 mln talarów. Dodatkowo rajcy musieli wysłać do Petersburga swoich delegatów - po to, by przeprosili uroczyście carycę Annę.
Historia obrony Gdańska w 1734 roku:
Działania Szwedów: Obecność szwedzkich ochotników i sojuszników na Westerplatte była kluczowa dla obrony miasta. Szwedzi przybyli jako sojusznicy Francji i stanowili ważne wsparcie dla gdańskiej załogi. Ich udział w walkach, choć nie był wystarczający, aby zmienić losy oblężenia, podkreślał znaczenie miasta Gdańska na ówczesnej mapie europejskich konfliktów.
Działania wewnętrzne w Gdańsku: Mieszkańcy Gdańska odegrali istotną rolę w obronie swojego miasta. Oprócz 6,5 tysiąca żołnierzy, Gdańszczanie uzbrojeni w broń palną wzięli udział w obronie miasta, tworząc tzw. milicję miejską. To ich determinacja i odwaga były często kluczowymi czynnikami w obronie przed atakami rosyjskimi i saskimi.
Inne postaci i wydarzenia: W trakcie oblężenia miasta ważną rolę odegrał pułkownik Andreas Thiele, który był jednym z głównych dowódców gdańskiej obrony. Ponadto, warto wspomnieć o działaniach dyplomatycznych podejmowanych przez Francję i inne kraje, aby wsparć Gdańsk w tym trudnym czasie. Dyplomaci podejmowali próby negocjacji i zbierania wsparcia międzynarodowego.
Skutki dla Gdańska: Po kapitulacji miasta w 1734 roku, Gdańsk znalazł się pod rosyjskim panowaniem. Wprowadzono represje wobec mieszkańców i obniżono status miasta. Kontrybucje finansowe i utrata niepodległości na ponad sto lat miały znaczący wpływ na rozwój miasta. Dopiero w wyniku zrywów narodowych w XIX wieku Gdańsk odzyskał niepodległość.
Ślad w kulturze i pamięci narodowej: Obrona Gdańska w 1734 roku pozostawiła trwały ślad w kulturze i pamięci narodowej Polski. W mieście znajdują się pomniki i tablice upamiętniające tę epokową bitwę. Co roku obchodzone są rocznice wydarzeń związanych z obroną Gdańska, co podkreśla wagę tych historycznych wydarzeń dla narodu polskiego.
