Bitwa o Kołobrzeg była jedną z głównych bitew operacji pomorskiej, której celem było ostatecznie rozbicie niemieckich wojsk na Pomorzu oraz odzyskanie dostępu do Morza Bałtyckiego.
W marcu 1945 roku Kołobrzeg stał się przepełnionym ze względu napływ niemieckich uchodźców-cywilów z obszarów Pomorza. 1 marca komendantem „Festung Kolberg”, ogłoszono pułkownika Fritza Fullriede, który był doświadczonym weteranem Afryka-Korps. Obrona niemiecka liczyła 10 tys. żołnierzy, walczyły we współdziałaniu z jednostkami Kriegsmarine, dysponowały ciężkimi działami artylerii nabrzeżnej, artylerią okrętową, pociągiem pancernym, czołgami i działami pancernymi.
7 marca jednostki 1. Armii WP rozpoczęły oblężenie miasta. Pierwsze uderzenie 6. Dywizja Piechoty przeprowadziła na południowe przedmieścia, co doprowadziło do głębokiego włamania w liniach obrony. 8 marca uderzył 16 pułk piechoty z 4. Dywizji Piechoty zamykając pierścień okrążenia od wschodu rejonie Grzybowa.
Od 10 marca trwały ciężkie walki rejon kościoła św. Jerzego, który został zdobyty 7 pułk.piechoty 3. Dywizji, następnie pułk przez kilka dni, w zaciętych bojach walczył o jego utrzymanie. Udało się także zdobyć polskim żołnierzom niemieckie plany obrony miasta. Nie udało się zdobyć miasta z marszu Już 4 marca do Kołobrzegu podeszły jednostki radzieckiej 1. Armii Pancernej, które po nieudanej próbie zdobycia miasta z marszu, przecięły jego lądowe szlaki komunikacje.
W nocy z 17 na 18 marca, po przegrupowaniu oddziałów i przygotowaniu artyleryjskim, rozpoczął się generalny szturm trzeciego pierścienia obrony. W godzinach rannych rejon stacji kolejowej i port zostały zdobyte. Nieprzyjacielowi udało się część sił ewakuować morzem.
Niemieckie straty wyniosły ok. 5000 zabitych lub rannych i ok. 4000 wziętych do niewoli. Polskie straty wyniosły 1206 poległych i zaginionych bez wieści oraz około 2500 rannych.
Po walkach na kołobrzeskiej plaży odbyły się uroczyste zaślubiny Polski z morzem.